En het was een gedenkwaardige verjaardag in het Kodak Theatre in L.A.. Met op het voorplan twee gelijkaardige en aan elkaar gewaagde superfavorieten: “No Country For Old Men” en “There Will Be Blood” hadden elk acht beeldjes te verzilveren, en geen van beide leek in de voorbereiding tot echte superfavoriet te zijn uitgegroeid.

Bovendien lukt het niet alle jaren dat de favorieten allebei door het gros van de filmpers zeer goed werden onthaald. Vooraf voorspellingen doen voor de grote winnaar was dus zeer moeilijk, en zoiets leverde uiteraard een boeiende Academy Awards-strijd op. Ook al werd het, zoals wel vaker gebeurt, tijdens de prijsuitreiking gaandeweg duidelijker dat de ene topfavoriet uiteindelijk toch meer prijsballen had dan de andere. De Academy Awards gingen naar :

No Country For Old Men (4): De grote winnaar, en niet eens op punten. Joel Coen en Ethan Coen klopten Paul Thomas Anderson in de regisseurscategorie, en het was dan ook logisch dat het beeldje voor beste film daaraan vastkleefde. Het beeldje voor Javier Bardem in de categorie mannelijke bijrol was bijna niet mis te lopen. Bardem won zowat op alle prijsuitreikingen reeds een award voor zijn vertolking van pyschopatische huurmoordenaar, en geen gokaziaat ter wereld zou hier anders hebben durven voorspellen. Ook het beeldje voor beste geadapteerd scenario dat naar Joel Coen & Eth Ethan Coen verhuisde was niet echt een verrassing. Vier op acht dus, een uitstekend resultaat voor deze meest verfrissende Amerikaanse cineasten van de laatste jaren. Een meer dan terechte erkenning en bekroning.

There Will Be Blood (2) : De grote verliezer van de avond. Blijkbaar was deze loodzware en niet altijd eenvoudig te doorgronden prent voor de meeste Academy-leden toch niet van hetzelfde kaliber als “No Country For Old Men”. We zijn geneigd hen gelijk te geven, ook al blijft dit toch wel een aanrader voor de liefhebber van het uitdagende filmwerk. Daniel Day-Lewis’ oscar voor de mannelijke vertolking is uiteraard meer dan terecht. Wat je ook van de film denkt, er is niet naast Day-Lewis’ imposante vertrolking van een misantropische en egocentrische materialist te kijken. Ook het camerawerk van Robert Elswit is een verdiende winnaar.

Juno (1) : Dat deze sprankelende komedie uiteindelijk te licht ging wegen om ook in de grote categorieën hoge ogen te gooien, was te voorspellen. Een oscar voor beste origineel scenario was de logische ‘troostprijs’ : ex-stripster Diablo Cody kreeg met recht en reden een prijs voor deze verfrissende kijk op het thema van tienerzwangerschappen en deze bekroning zal de nu al zeer succesvolle film ongetwijfeld nog een sterkere boost geven.

Michael Clayton (1) : Niet Cate Blanchett (als een van de vele Bob Dylan-incarnaties in “I’m Not There”), maar wel Tilda Swinton ging aan de haal met een beeldje voor beste vrouwelijke bijrol. Ons hoor je niet klagen, want Blanchetts vertolking was meer gebaseerd op manierismen, terwijl Swintons bitch echt wel onder de kleren kruipt.

Ratatouille (1) : De gedoodverfde favoriet voor het beeldje van de beste animatiefilm ging uiteraard ook met de Award naar huis. Een nieuwe erkenning voor de fijne talenten bij Pixar.

The Bourne Ultimatum (3) : Het technisch vernuft van deze achtervolgingsfilm boordevol adrenaline ging ook niet onopgemerkt voorbij: beeldjes voor geluid, geluidsmontage en montage.

La Vie En Rose (2) : Velen dachten dat Julie Christie aan de haal zou gaan met de oscar voor beste actrice in “Away From Her”, maar het was toch Marion Cotillard die haar internationale triomf verderzette met nog maar eens een bekroning voor haar werk in de logge Edith Piaf-biopic “La Vie En Rose”. Ook de make-up van deze prent kreeg een beeldje.

Atonement (1) : Nog steeds een bloedmooie film, maar de kansen op veel beeldjes waren eerder klein, niet in het minst omdat regisseur Joe Wright niet eens was genomineerd als beste regisseur, en dat is meestal al een aanduiding dat de prijzen aan de eindmeet eerder karig zullen zijn. En op andere festivals moest de film al vaak de duimen leggen tegen de Coens of Paul Thomas Anderson. De oscar voor beste soundtrack is echter oververdiend: probeer maar eens de weemoedige soundtrack van Dario Marinelli uit het hoofd te krijgen na het zien van de film.

Once (1) : Ook hier een verdiende winnaar. Het lied “Falling Slowly” van Glen Hansard en Marketa Irglova was de enige genomineerde die echt deel uitmaakte van het plot, en niet zomaar tussendoor even kwam piepen zoals de songs uit “Enchanted”. En het blijft bovendien ook een machtig mooi lied, los van de film. Voor de fans: het is niet alleen op de soundtrack te vinden, maar ook op de cd van Hansards en Irglova’s Swell Season, of je kan ook nog een alternatieve versie meepikken op de cd “The Cost” van Hansards groep “The Frames”.

Sweeney Todd : The Demon Barber Of Fleet Street (1): oscar voor beste art direction (decors)

Elizabeth: The Golden Age (1) : oscar voor beste kostuums

The Golden Compass (1) : Een saaie rommelboel, maar desondanks dat toch nog goed voor een beeldje voor de beste visuele effecten. Blijkbaar waren de pratende ijsberen volgens de vakcollega’s toch overtuigend genoeg.

Die Fälscher (1) : Ook niet echt een verrassing: publieksvriendelijke films die hun boodschap op een niet al te zware manier uit de doeken doen, gaan in de categorie beste buitenlandse film vaak met de prijs lopen.

En ook nog: de beste documentaire werd “Taxi To The Dark Side”, de beste korte documentaire “Freeheld”, de beste animatiekortfilm “Peter & The Wolf” en de beste kortfilm “Le Mozart Des Pïckpockets” (geen prijs voor landgenoot Guido Thijs en zijn “Tangho Argentini” met andere woorden).