We proberen het te snappen, maar de vraag blijft: hoe kan een regisseur van internationaal gelauwerde films als “The Killing Fields” en “The Mission” met het ‘torture porn’-gedrocht “Captivity” op de proppen komen? Goed, zowel “The Killing Fields” als “The Mission” dateren al van de jaren tachtig, en het filmlandschap is in die tijd duchtig veranderd. Ok, we kunnen ons voorstellen dat Joffé (niet de meest gevraagde mens in Hollywood) het voor het geld deed. En ja, we weten dat Joffé naast goede ook slechte films (“The Scarlet Letter”) op zijn palmares heeft. Maar dan nog: feit blijft dat een film die aanleunt bij “Hostel” en “Saw” toch wel heel ver verwijderd ligt van het oeuvre waar deze Britse regisseur mee doorbrak.

Al blijft de vraag hoeveel van het eindproduct nog Joffé’s verantwoordelijkheid is. “Captivity” was in eerste instantie meer thriller- dan horrorgericht. Scenarist Larry Cohen (die in de jaren 70 en 80 zowel als scenarist als regisseur in het horrorgenre actief was) leverde een gimmickthriller af in de lijnen van zijn “Phone Booth” en “Cellular”. Die versie ging zelfs in première in Spanje, maar de Amerikaanse producenten wilden de film dichter laten aanleunen bij de boxofficemagneet “Saw”. Er werden dus vlug vlug nog wat bloederige en gore scènes geschoten voor de internationale release van de prent. Doordat die scènes repetitief en gekunsteld overkomen, is het echter vooral lachen geblazen in plaats van gruwelen. En vooral gapen, want “Captivity” houdt eigenlijk over de hele lijn geen steek.

Jennifer Tree (Elisha Cuthbert, saaier dan een ventieltje op een lekgereden tandem) is een topmodel. Een verwend en vervelend topmodel. Zo van het soort dat met haar schoothondje naar een nachtclub gaat. En dat ontvoerd wordt door een psychopaat die een boon voor haar heeft. Een psychopaat die voor haar ontvoering al een paar meisjes heeft gemarteld en vermoord. Dat allemaal in een hermetisch afgesloten ruimte waar het stikt van moderne snufjes: afstandsbedieningen, CCTV en dies meer. Waar is de tijd dat psycho’s zich gewoon schuilhielden achter een robuuste boom en zich als pizzakoerier vermomden? Want belachelijker dan hier moet het echt niet meer worden: zo ontwaakt Jennifer uit haar verdovingsroes en kijkt ze naar een blauwe hemel en strandtafereel. Blijkt dat dit geen venster is, maar een projectie op een keldermuur. En dat allemaal gedaan door een psychopaat die tijdens de (nou ja) climax dan weer stommer dan stom uit de hoek komt.

Zo hort en stoot het verhaal verder: Jennifer wordt vastgebonden, vernederd, bang gemaakt en (in een ziek interludium) verplicht om uit een beker te drinken waar oogbollen, oorlellen, menselijke huid, een laurierblaadje en snuifjes cayennepeper zijn gemixt. Kan Jennifer ontsnappen uit haar hachelijke situatie, dringt zich op als pertinente vraag. En gaan haar lichaamsvormen zich in de strijd werpen tegen de met een donkere kap rondzwalpende snoodaard? En is de kijker slim genoeg om de voor de hand liggende verhaaltwist te raden? En bovenal: hoelang duurt het vooraleer die kijker naar de fastforward-toets grijpt?

“Captivity”” is gedoemd om te mislukken. Horrorfans hebben dit verhaal al zoveel keer gezien, dus waarom zouden zij tijd vrijmaken voor dit warrig kopietje? Voor thrillerfans is dit dan weer te gruwelijk. Behalve de mixerscène zijn er ook nog wat close-ups op lichamen die met bijtend zuur zijn bewerkt, dus de kans is groot dat de fans van thrillers à la “Untraceable” hier afhaken. En geef ze maar eens ongelijk. “Captivity” bevat kraak noch smaak, en de meeste scènes houden geen steek. We zeggen het niet graag, maar vergeleken met dit pijnlijk doods filmpje is zelfs “Prom Night” een meesterwerk. Zo, en dan gaan we nu onze mond spoelen.

Of toch eerst nog maar eens een woordje zeggen over de verpakking en de extra’s. Qua verpakking speelt verdeler Dutch Filmworks nog maar eens een gimmick uit. Nadat eerder “Saw III” in een bloodpack werd uitgebracht, zit “Captivity” verpakt in een steelbook met op de voorzijde een hologram van Elisha Cuthbert, half verborgen achter een handvol zand dat je naar hartelust heen en weer kan schuiven. Een sandbook dus. Leuk gedaan, en passend ook voor een film die je vooral (slaap)zand in de ogen strooit. De extra’s mag je rustig links laten liggen: op een volstrekt overbodige tweede schijf staat enkel maar pover opvulsel: wat uitleg over de film op een vijftal tekstschermen, een nietszeggende of –tonende fotogalerij, een paar losse fragmenten uit de film (een DFW-constante waarvan het nut ook nog steeds niet is bewezen), en korte setopnames gedraaid voor publicitaire doeleinden. Enkel de interviews (samen goed voor een half uur) bieden een beetje achtergrondinformatie bij deze vunzig ogende sof. Het filmpje werd trouwens zo goed als integraal opgenomen in de Mosfilmstudio’s in Moskou. ’t Is maar dat je het weet. Zo, waar is de zeep?