Pierre Etaix werkte een tijd als schilder maar is ook een gewezen mime-komiek en circusclown. Zijn filmcarrière maakte een start in 1949 als productieassistent, zo werkte hij een tijd als assistent voor Jacques Tati, een medewerking die zeker een invloed heeft gehad op zijn carrière. Kort nadat hij de school vaarwel had gezegd produceerde hij zijn eigen clownnummer. Na de tweede wereldoorlog, we schrijven 1949, ging hij aan de slag als assistent-regisseur, het jaar daarop ontwierp hij de decors voor Mon oncle van diezelfde Tati. Alweer een jaar later vertolkte hij de rol van een dief in Pickpocket van Robert Bresson. Een andere film waarin hij te zien was : Une grosse tête van Claude de Givray. In 1961 maakte hij zijn regiedebuut met de kortfilm Rupture, een jaar later gevolgd door zijn eerste langspeelfilm: Le soupirant.
Het was in deze periode dat hij met de clown Nino verscheen in cabaret- en tv-shows.
De stijl in Etaix’ komedies was vooral geïnspireerd door de Amerikaanse stille films uit de jaren ’20 maar ook de films met Buster Keaton hadden een invloed op zijn werk. Etaix was zelf ook te zien in alle films waar hij instond voor de regie.

Annie Fratellini was zijn echtgenote, zij was ook te zien in zijn film Le grand amour en samen met haar man in The Clowns van Federico Fellini (1970) In 1970 hield Pierre Etaix het voor bekeken wat het regisseren van films betreft en was enkel nog occasioneel als filmacteur actief. Na een lange periode van afwezigheid was hij in 1986 nog eens te zien in een langspeelfilm: in Max mon amour vertolkte hij de rol van een rechercheur.