Hanns Eisler leerde het vak van de Oostenrijkse componist Arnold Schönberg in Wenen.  In de jaren ’20 begon hij zelf muziek te schrijven, zowel voor toneel als voor film. 

Eisler was werkte samen met Bertolt Brecht die dezelfde linkse ideeën had als hem aan anti-fascistische liederen en propagandastukken.  Hij werkte ook samen met mensen die behoorden tot het pre-Hitler tijdperk als Walter Ruttmann en Slatan Dudow bijvoorbeeld.  En daar kwamen problemen van : Eisler had voor Dudow’s linkse film “Kühle Wampe” (1932) de muziek geschreven terwijl de tekst van Brecht kwam maar de film werd in 1933 officieel verboden waardoor Eisler Duitsland noodgedwongen moest verlaten.

Hierna werkte hij in Frankrijk, Engeland, Nederland en de Sovjet-Unie, meestal voor documentaires van Joris Ivens, uitzonderlijk aan langspeelfilms zoals “Le Grand Jeu” bijvoorbeeld.  Tot hij zich uiteindelijk vestigde in de Verenigde Staten op het moment dat Wereldoorlog II uitbrak.

Hij schreef er muziek voor Broadway-stukken en Hollywoodfilms van onder andere Fritz Lang, Frank Borzage en Jean Renoir.

En net als velen kreeg de Marxist Hanns Eisler problemen met de fameuze ‘Commissie voor onderzoek naar on-Amerikaanse activiteiten’ wanneer men hem in 1947 opriep om te getuigen.  Hij werd na de hoorzittingen bestempeld als een “unfriendly witness” en werd prompt het land uitgezet, ondanks fel protest van zijn goeie vriend Charles Chaplin.

Eens terug in (Oost-)Duitsland schreef hij er zowaar het volkslied !

Hanns Eisler is ook auteur van het boek ‘Composing fort he Films’ dat in 1947 werd uitgebracht.