Witte letters op zwarte achtergrond. Check. Een opsomming van de cast in alfabetische volgorde. Check. Een klassiek riedeltje (zij het ditmaal een versie van Pinocchio’s “When You Wish Upon A Star”) op de klankband. Check. Jawel jawel, de jaarlijkse 'nouveau Woody Allen est arrivé'. En het is ditmaal niet eens zo’n slechte. Al is het ook geen echt goede: daarvoor tapt Allen te veelvuldig uit hetzelfde vaatje en verrassen doet de oude rot allang niet meer (zijn nog steeds nazinderende “Match Point” uit 2005 uitgezonderd). Met uitzondering misschien van de nevenplot rond de coma, een van Allens meest giftige (en geslaagde) grappen van de laatste jaren.

“You Will Meet A Tall Dark Stranger” is Allens 42e film als regisseur. En de 43e (“Midnight In Paris”) kondigt zich alweer aan, met rollen voor Michael Sheen, Rachel McAdams, Adrien Brody, Marion Cotillard, Owen Wilson, Kathy Bates en (als het mag van Sarkozy tenminste) Carla Bruni. Maar dat is voor volgend jaar: dit najaar moeten we het doen met Anthony Hopkins, Naomi Watts, Josh Brolin, Antonio Banderas, Gemma Jones, Freida “Slumdog Millionaire” Pinto en Lucy Punch (een last-minute vervanging voor Nicole Kidman, die uit de film stapte wegens overlappende opnameschema’s). Waarmee meteen duidelijk is dat “You Will Meet A Tall Dark Stranger” alweer opvallend sterk is gecast.

In Allens zoveelste relationele rondedans wordt de plot in gang getrapt door Alfie (Hopkins) die in volle midlifecrisis zijn echtgenote Helena (Gemma Jones) de deur wijst, om vervolgens zijn huwelijk aan te kondigen met de callgirl/lellebel Charmaine (Punch). Die (het hoeft niet te verwonderen) helemaal niet geïnteresseerd is in Alfie, maar vooral kickt op de luxueuze cadeaus waarmee hij haar overstelpt. Helena zoekt op aanraden van haar masseuse toevlucht tot een waarzegster die gelukkig voor haar mooie dingen in het verschiet ziet. En haar meteen ook doet inzien om alles te relativeren daar dit leven toch maar een onbetekenend schakeltje is in een lange reïncarnatieketting. Allen omringt Alfie en Helena met een keur aan nevenpersonages, die ook allemaal in een relationeel mijnenveld zitten.

Dochter Sally (Watts) bijvoorbeeld. Zij is getrouwd met would-be auteur Roy (Brolin) die na het succes van zijn eerste roman een schijnbaar eindeloze writer’s block heeft. Zelf droomt ze ervan om een eigen kunstgalerij op te starten, maar wegens gebrek aan fondsen blijft ze werken als manusje-van-alles bij galerijhouder Greg (Banderas). Sally droomt in stilte van een relatie met haar rijke baas en hoeft zich daar niet echt schuldig om te voelen daar haar Roy een natte onderbroek krijgt van zijn nieuwe overbuur Dia (Pinto), die helaas voor Roy verloofd is en op het punt staat in de huwelijksboot te stappen.

De koopwaar van “You Will Meet A Tall Dark Stranger” (waarin Allen New York eens te meer inruilt voor Londen) is de interessante cast die zowaar genoeg schwung en diepgang etaleert om anderhalfuur lang mee te deinen op de fratsen van Allen. Ook al heeft de verhaallijn rond Sally en Roy bijvoorbeeld maar weinig om het lijf, Naomi Watts en Josh Brolin bijten er zich enthousiast in vast, en dat levert op zijn beste momenten zelfs aardige cinema op. Of hoe Allen een oog blijft hebben voor tot de verbeelding sprekende acteermengelmoezen. De film zelf is helaas te onevenwichtig: net zoals in bijvoorbeeld “Vicky Cristina Barcelona” is de voice over die het verhaal vertelt volledig overbodig en vaak zelfs storend. Ook geen reden tot gejuich: het ongemeen abrupt einde, alsof Allen plots merkte dat zijn pellicule op was en de zaken dan maar liet betijen. Niets tegen een open einde, maar hier wordt de stekker er toch wel vrij abrupt uitgetrokken (zij het zonder de Coens’ “A Serious Man” te onttronen).

Gezien op het 37e Filmfestival van Gent (2010).