In het jaar waarin we in de bioscoop doowoppend terecht konden voor 'a mean green monster from outer space' (1986 dus) ging in het Old Globe Theatre in San Diego de musical “Into The Woods” in première. Een musical van maestro Stephen Sondheim (“West Side Story”, “Sweeney Todd”) en James Lapine waarin verschillende sprookjesfiguren met elkaar mochten ageren om te ontdekken dat lang niet alles happily ever after is. De musical groeide uit tot een groot succes op Broadway en in de West End en won verscheidene Tony Awards. Een filmadaptatie leek de logica zelve, al duurde het een tijd eer alle kiezelstenen en broodkruimels op de juiste plaats kwamen te liggen.

Begin jaren negentig bezat Columbia Pictures de rechten, maar het project – waaraan namen als Robin Williams, Danny De Vito en Steve Martin verbonden waren – stierf er uiteindelijk een stille dood. Nochtans waren de voorbereidingen al in een vergevorderd stadium: de potentiële cast had deelgenomen aan scriptlezingen en als regisseur was Rob Minkoff (“The Lion King”, “Stuart Little”) gekozen. Toch bloedde het project dood en “Into The Woods” verdween ergens in een stoffige lade in Hollywood.

Het was regisseur Rob Marshall (“Chicago”, “Nine”) die het slapende project bijna twintig jaar later op aanraden van Sondheim zelf onder de aandacht bracht van de Disneystudio’s. Marshall was er toch kind aan huis nadat hij er de vierde “Pirates Of The Caribbean”-film had geregisseerd. Dat het uiteindelijk het huis van de muis is die zich het project toe-eigende hoeft – gezien hun affiniteit met sprookjes – uiteraard niet te verwonderen.
Interessant om te weten is dat de musical an sich een vrij donkere affaire is, en dat ze bij Disney nogal wat hebben aangepast om alles zo familievriendelijk mogelijk te houden – wat niet altijd eenvoudig was met onder meer een overspelige prins in de plotmix. Op de cast hebben ze alvast niet bespaard: met Meryl Streep, Johnny Depp, Emily Blunt, Chris Pine en Anna Kendrick op het voorplan verzamelden ze genoeg sterpotentieel om “Into The Woods” het nodige blockbusterpotentieel mee te geven. Het finale budget werd begroot op vijftig miljoen dollar. In Amerika bracht de film er inmiddels al meer dan honderd op. Disney scheurde dus geenszins zijn broek aan wat in sommige kringen als een risico werd gezien (“te volwassen voor kinderen, te infantiel voor volwassenen”).

Het eerste anderhalfuur levert in elk geval prima vertier op. Hier en daar zijn de verhaalnaden niet altijd even strak met elkaar verbonden – op het menu staan flarden Roodkapje, Rapunzel, Assepoester en Jaak En De Bonestaak – maar het enthousiasme van de cast, het lommerrijke set design en manier waarop de liedjes in de narratie zijn vervlochten zorgen voor een geslaagde zit. De verhaalscharnier bestaat uit een bakkerskoppel (Blunt en James Corden) dat van een heks (Streep) te horen krijgt dat zij alleen de vloek kan opheffen die hen kinderloos maakt. Ze krijgen drie dagen tijd om haar een melkwitte koe (die van Jack bv.), een rode kap (die van Roodkapje bv.), een gouden schoen (die van Assepoester bv.) en geelkorig haren (dat van Rapunzel bv.) te brengen. Wie sprookjes graag een postmoderne richting ziet uitgaan en niet vies is van een showtune of tien, heeft initieel weinig reden tot klagen.

Tot het laatste halfuur eraan komt: dat slaat niet alleen als een tang op een varken, maar op een volledige boerderij. De derde akte wordt warrig verteld, vindt nauwelijks aansluiting bij wat voorafging en schuift op een lompe manier een paar personages aan de kant. Of het komt omdat dit deel het meest verschilt van de bronmusical of omdat een bosuil er met het mojo vandoor ging … Jacob en Wilhelm mogen het weten. Waarom de reuzin die in het laatste halfuur toch een belangrijke rol speelt op een hoogst lullige manier in beeld wordt gebracht, is een ander raadsel. Feit is dat “Into The Woods” na 3/4 van de speelduur plat op zijn gat gaat, en in plaats van met drie Filmfreaksterren aan de haal te gaan zich de onvervalste winnaar van de bibbediebabbedieboehoe-wisselbeker mag noemen. Bravo. Maar niet heus.