Wie ze ooit heeft gezien, vergeet ze nooit meer: Rick Bakers oscarwinnende transformatie van man in (weer)wolf in “An American Werewolf In London” (1981). Wie niet weet waar we het over hebben, mag nu als de wiedeweerga zelfkastijdend naar de dvd-boer rennen of de bewuste scène op het internet opzoeken. Het nieuws dat Baker ook de transformatiescènes zou superviseren in de remake van “The Wolf Man” (1941) zorgde op zijn zachtst gezegd voor hooggespannen verwachtingen. Dat die niet worden ingelost hoeft uiteindelijk niet te verbazen daar de film niet meteen het levenslicht zag onder een goed gesternte.

Vlak voor de opnames van start gingen, trapte regisseur Mark Romanek (“One Hour Photo”) het af wegens creatieve meningsverschillen en werd hij vervangen door Joe Johnston. Niet meteen een regisseur van films voor volwassenen: het spannendste dat hij dusver op pellicule kreeg was “Jurassic Park III”. Bovendien bemoeide distributeur Universal Pictures zich nogal hevig met de postproductie. De releasedatum werd zo’n vijf keer uitgesteld: oorspronkelijk zou de film al uitkomen in november 2008, maar uiteindelijk werd het februari 2010. Op de valreep werd trouwens nog een kwartier uit de film geknipt (Johnston verklapte intussen al dat de versie van twee uur op dvd wordt uitgebracht), en het scheelde ook niet veel of Danny Elfmans soundtrack werd ook naar de prullenbak verwezen.

Voor een film die zoveel keer heen en weer werd geslingerd, ziet het resultaat er al bij al nog standvastig uit. “The Wolfman” is immers meer dan degelijk gemaakt met ettelijke kilo’s mistslierten, paardenkoetsen en spinnenwebben die voor de juiste Blackmoor anno 1891-toets zorgen. In Blackmoor wordt het lijk gevonden van een aan stukken gereten Ben Talbot. Wie op tijd in de zaal geraakt en de eerste scène meepikt weet meteen al wie de moordenaar is: een weerwolf, tiens. Bens verloofde Gwen (Emily Blunt) weet dat niet en sommeert Bens broer Lawrence (Benicio Del Toro) naar het ouderlijk huis in de hoop dat hij kan ontdekken wie zijn broer heeft vermoord. Het weerzien van Lawrence met zijn norse vader John (Anthony Hopkins) is niet meteen hartelijk, al staat de patriarch zijn zoon wel toe om in Talbot Hall te blijven. Intussen hebben de dorpelingen zo’n eigen idee wie de moordenaars zijn: de zigeuners, tiens. Of is het toch een roofdier dat de streek onveilig maakt ?  Tijdens een klopjacht wordt Lawrence gebeten en zo ontdekt hij het lugubere geheim dat zijn familie meedraagt. Tegelijkertijd verschijnt ook Scotland Yard-speurder Abberline (Hugo Weaving) ten tonele, vastberaden uit te zoeken welke boosaardige kracht Blackmoor in zijn greep houdt…

Wie zijn horrorfilms graag klassiek en gotisch heeft, zit goed bij “The Wolfman”. Helaas neemt de film zichzelf veel te serieus en wordt de voor de hand liggende familiegeschiedenis van de verdoemde Talbots als een over het paard getild Shakespeariaans drama behandeld. Benicio Del Toro mag dan wel de juiste weerwolfkop hebben, Anthony Hopkins telefoneert zijn dialogen nogal ongeïnspireerd en Emily Blunt loopt er willens nillens voor spek en bonen bij. Enkel Hugo Weaving probeert wat humor te injecteren als nadrukkelijk articulerende Scotland Yard-speurder. Voor een tienjarige die op zoek is naar een portie gruwelvertier is dit waarschijnlijk allemaal meer dan ok, net zoals wij destijds het klappen van de genrezweep leerden kennen met Roger Cormans Edgar Allen Poe-adaptaties.

De aanvaardbaar gore weerwolfscènes (zowel op vier als twee poten) doen de donzige nekharen vast wel rijzen, maar voor de meer doorleefde canis lupus-liefhebber klokt dit toch af als een te mager beestje met nogal wat overbodige CGI-explosies (wat deed Gollum daar aan Del Toro’s bed ?). Ook Rick Baker (die trouwens in beeld komt als weerwolfjager die nog net tijd heeft om op een fluitje te blazen vooraleer zijn lot wordt bezegeld) was niet te spreken over het feit dat hij zijn ontwerp zelf niet mocht uitvoeren omdat de meeste effecten digitaal werden uitgevoerd door verschillende visuele effecten-huizen. Daardoor stelt de oeverloos klassieke climax teleur, al past die wel bij de teneur van de prent. Kortom, een film met iets teveel “Au Clair De La Lune” en veel te weinig “Bad Moon Rising”.