De 15-jarige Astrid (nieuwkomer Alison Lohman, geselecteerd uit 400 gegadigden voor deze rol) leeft samen met haar moeder Ingrid.  Haar vader heeft ze nooit gekend en wanneer ze haar moeder vraagt naar wat meer informatie hierrond, blijft die in stilzwijgen gehuld en lijkt niet bereid ook maar iets van het verleden prijs te geven.

Ingrid heeft een vriend nu waar ze al een tijdje mee samen is, maar ook deze relatie lijkt niet veel langer te zullen standhouden.  Wanneer Astrid op een morgen wakker wordt door lawaai in huis, is ze er getuige van hoe haar moeder zonder veel pardon door de Politie wordt opgepakt en weggebracht.
Ze hebben niets, ik ben in een uur weer thuis roept ze haar dochter nog toe.
Vergeet het maar.

Een tijd later wordt aangebeld (niemand die haar op het moment van de arrestatie ook maar enige uitleg gaf of zorgde voor enige opvang?) en daar staat iemand van de 'Kinderbescherming' op de stoep, vergezeld van een geéniformeerd Politieman.  Die winden er ook al weinig doekjes rond en komen Astrid weghalen, ze krijgt nog net de tijd om even haar koffers te vullen.
De manier waarop het minderjarige meisje wordt aangepakt en behandeld illustreert wat een klunzen het wel zijn bij de 'Kinderbescherming' maar ook het ongeloofwaardige aan het verhaal van White oleander...

Wie denkt dat het pleeggezin dat zich ontfermt over een minderjarige als een Astrid aan bepaalde criteria moet voldoen en wordt gekozen na één of andere selectie denkt daar na het zien van deze film wel anders over.  Starr (Robin Wright Penn van The pledge) heeft het met haar kinderen niet echt goed in de hand op opvoedkundig vlak en houdt hen ook al wakker in het holst van de nacht door haar nogal luidruchtige vrijpartijtjes.  Met een getrouwde man tussen haakjes? Christus is de redder verkondigt ze aan al wie het horen wil en ze verwacht een gelijkaardige overtuiging bij Astrid na zekere tijd die even later een kruisje rond de hals draagt.
Geef toe, niet echt een voorbeeldige omgeving om een tiener op te vangen wiens moeder voor moord tot 35 jaar opsluiting werd veroordeeld?

Het loopt nogal uit de hand in pleeggezin 1 (er volgen er nog wel een paar?) en Astrid wordt overgebracht naar het McKinney instituut.
Pleeggezin twee is er één van Claire Richards, een actrice met een hopeloze carri?re die gehuwd is met iemand die ook al in de filmbranche zit, maar meer uit is dan thuis.
Aanvankelijk lijkt Astrid goed te kunnen opschieten met Claire, maar ook deze hoop op een betere toekomst eindigt in mineur?

Tussen alle plaatsingen door brengt Astrid nog regelmatig een bezoek aan haar opgesloten moeder.  De korte gesprekjes tussen de twee geven aan dat haar moeder moeite heeft met het feit dat haar dochter door iemand anders wordt opgevoed (dat kunnen we dan weer wel begrijpen) maar vooral door de veranderingen die dit meebrengt aan haar persoonlijkheid.
Telkens wanneer weer een nieuwe pleegentiteit wordt voorgesteld wordt dit bekritiseerd door haar moeder.  Het wordt duidelijk dat Claire haar dochter geen beter leven wil gunnen.
Wanneer ze merkt dat Astrid goed overweg kan met Claire slaagt ze er zelfs in die te ontmoeten (?!), haar te vernederen en op die manier verantwoordelijk te worden voor de dramatische manier waarop ook deze pleeggezinnen-toestand eindigt.

White oleander werd geregisseerd door de in Londen geboren Peter Kosminsky die hiermee zijn langspeelfilmdebuut maakte, Warriors en het controversi?le No child of mine waren immers TV-films.  Niet dat dit minderwaardig is, zeker niet.  De tweedelige serie Warriors die werd opgenomen voor de BBC kreeg in 1999 immers een Bafta als beste drama-serie alsook een Emmy-nominatie voor beste drama.  Ook No child of mine viel in de (Bafta-)prijzen.  
Je merkt aan dit korte cv'tje van de regisseur dat hij een heuse voorliefde heeft voor drama, wat voor een stuk verklaart waarom ook White oleander bol staat van de dramatiek.  Maar het wordt ons een beetje teveel van het goede (of slechte) als je ziet hoe hard men zijn best doet om het allemaal zo erg mogelijk te maken en te doen overkomen bij de kijker.  Het heeft zelfs bijna iets van een klucht als je ziet bij wie Astrid ten lange laatste terechtkomt, een Russische?

Wie na anderhalf uur White oleander de zaal komt binnengewandeld (je weet maar nooit) en inpikt bij de scéne waar Astrid met een bijzonder donkere look haar moeder toch nog eens opzoekt in de gevangenis, zit gebeiteld.  Het is het hoogtepunt van White oleander maar spijtig genoeg geen goeie weerspiegeling van de kwaliteit van deze film in zijn totaliteit bekeken.