Over een bizar releasetraject gesproken … gezien het in de ogen van distributeur Paramount gevaarlijke thema en aangekondigde protesten van zwarte burgerrechtenactivisten en zelfs inmenging van de KKK besloot de studio om deze film héél beperkt uit te brengen in een handvol steden. Gevolg: de film bracht hoop en al vijftigduizend dollar op.

De lovende recensies ten spijt begroef Paramount de film daarna zo diep in hun kluizen dat er niet eens een videorelease volgde. En televisievertoningen beperkten zich tot een paar verschijningen op regionale kabelzenders. De eerste huisbioscooprelease volgde pas in 2008 toen Criterion de film uitbracht op dvd. In Europa was er minder aan de hand: in Frankrijk liep de film al in juli 1982 in de zalen, ook hier met lovende recensies. Ook in de UK haalde hij de zalen, en Afgericht om te doden kwam ook in de Belgische zalen terecht, en in augustus 1988 zelfs op het scherm van de BRT.

Wat er dan zo gevaarlijk is aan White Dog? Op zich niets, omdat Samuel Fuller – die ook samen met Curtis Hanson het script schreef nadat producer Jon Davison en Paramount-productiebaas Don Simpson bij hem kwamen aankloppen – de hete raciale aardappel aanzienlijk vermenselijkt door het racisme toch vrij opzichtig aan te klagen. Maar dat ging aan iedereen die aan het protesteren sloeg voorbij.

Intrinsiek gaat White Dog over een toepasselijk gekleurde witte Duitse herdershond die is getraind om enkel zwarte medemensen aan te vallen. Waarop een gekleurde hondentrainer aan de slag gaat om de hond te brainwashen om hem dat terug af te leren. De Franse auteur Romain Gary kwam echt met zo’n hond in contact toen hij met zijn vrouw Jean Seberg in Amerika woonde en publiceerde daar in 1970 het boek Chien Blanc over. Een eerste potentiële verfilming van het boek door Roman Polanski stak midden jaren zeventig de kop op. Maar door het verkrachtingsschandaal waar hij in verzeilde mocht hij Amerika niet meer in, wat dus meteen een streep door de rekening was. Begin jaren tachtig was dit project even in de running om het langspeeldebuut te zijn van Tony Scott, maar uiteindelijk kwam het dus bij Fuller terecht. En die keerde na de desastreuze manier waarop Paramount zijn film behandelde resoluut zijn Hollywoodkar: hij verhuisde naar Frankrijk en draaide daar nog een paar auteursfilms.

Fuller decimeerde Gary’s roman nogal: in het boek gaat de trainer zo ver om de hond ‘averechts’ te trainen zodat hij in plaats van zwarte blanke mensen aanvalt. In de film gebeurt dit niet, waardoor alles veel genuanceerder is. En zelfs ontroerender, als je alles bekijkt uit het oogpunt van de hond. Een prachtbeest, dat door vijf hondacteurs werd vertolkt. Honden die werden getraind door Karl Lewis Miller, een autoriteit als hondentrainer in Hollywood: van The Doberman Gang en Zoltan Hound of Dracula over Cujo tot Beethoven en K-9 … allemaal honden die koekjes kregen van Miller.

En dat is lang niet de enige betekenisvolle naam op de generiek: Stan Winston werkte mee aan de prothetische effecten en ene Ennio Morricone ontfermde zich over de soundtrack.