Ieder diertje zijn pleziertje, schoot door het hoofd van jullie incognito Filmfreak-reporter toen één van de vier andere filmpluchegezinde zielen die op een onbewaakte zondagmorgen in de bios hadden postgevat voor “We’re The Millers” bij elke grove grap (en dat zijn er nogal wat) een lachkramp kreeg waar een hyena in een bubbelbad niet kon aan tippen. De kans dat “We’re The Millers” na “The Heat” als vlotte mainstreamkomedie over de tongen gaat is dus procentmatig vrij groot. De kans dat hij even snel terug vergeten is helaas ook.

Let wel: “We’re The Millers” heeft best zijn geslaagde momenten. De teneur van de makers om hun verhaal enkel te zien als kapstok voor vulgariteiten (wie altijd al eens een “Elephant Man”-penis wou zien zit goed) of dialogen waarin hilariteit wordt gelinkt aan tamponconversaties of woordspelingen als “Black Cock Down” is echter een beetje jammer. Makkelijk scoren noemen ze dat (althans toch voor één op de vijf biosbezoekers), terwijl een beetje meer inspiratie zeker geen kwaad had gekund.

“We’re The Millers” draait rond drugdealer David Clark (Jason Sudeikis). Of liever bescheiden drugdealer. David levert hoofdzakelijk aan brave huisvaders en yups in de buurt, niettegenstaande zijn connecties met de megalomane Brad Gurdlinger (Ed “The Hangover” Helms) met wie hij ooit op school zat. David woont in een ietwat verloederd appartementsgebouw. Zijn buurjongen is de achttienjarige nerd/maagd Kenny (Will Poulter) die het meestal zonder zijn uithuizige ouders moet zien te rooien. Ook Rose (Jennifer Aniston) woont in het gebouw: zij verdient haar inkomen door te strippen in de plaatselijke stripclub, en dient haar ontslag in wanneer haar baas haar verplicht om zich voortaan te prostitueren. Wanneer David en Kenny tussenbeide komen wanneer de weggelopen tiener Casey (Emma Roberts) wordt overvallen, loopt het fout. De misdadigers gaan er eveneens met de stuff en het geld van David vandoor, en die is meteen zijn appeltje voor de dorst kwijt. En kan niet leveren aan Brad.

Brad doet hem een tegenvoorstel: hij kan zijn schuld afkopen door naar Mexico te reizen en bij een drugsbaron een pakket af te halen. Geen makkelijke job, daar de grens tussen Amerika en Mexico nauwlettend in het oog wordt gehouden. Wat David noopt tot een vermomming: hij huurt een uit de kluiten gewassen mobilhome en poseert als brave Amerikaanse burgervader die met zijn gezin op vakantie is in sombreroland. Moet hij natuurlijk wel een gezin hebben. Kenny poseert maar al te graag als zijn zoon Casey laat zich overhalen om tegen betaling dochter te spelen en Rose (die na haar ontslag op zwart zaad zit) zet in ruil voor een deel van de beloning haar oorspronkelijke bezwaren aan de kant. Het viertal vormt samen de (kibbelende) Millers en reist naar Mexico om het pakket op te halen en het naar Brad te brengen.

Uiteraard loopt er van alles mis tijdens hun queeste, en uiteraard komt alles goed. Nog meer uiteraard is – althans volgens de maatstaven van de ingebouwde zedenlessen die zelfs in gortige Amerikaanse komedies de rigueur zijn – dat de vier tegen het eind van de prent elkaars onhebbelijkheden respecteren en – jawel hoor – een echt gezin vormen. Subtiel is de transformatie niet: David mag in de eerste vijf minuten zelfs al eens weemoedig kijken naar de familiesticker op de achterruit van de wagen. Of hoe we vanaf de aftrap al weten dat de vrijgezel eigenlijk een respectabele familieman in hart en nieren wil zijn.

Ironisch is hoe scenaristen Bob Fisher en Steve Faber (schrijvers van “The Wedding Crashers” en in een ver verleden medewerkers aan het laatste 'Married With Children'-seizoen) en Sean Anders en John Morris (“Mr. Popper’s Penguins, “She’s Out Of My League”, “Hot Tub Time Machine”, “Sex Drive”) in hun poging om het publiek met een scheepslading vunzigheden op te zadelen, uiteindelijk vooral gewenning afleveren. Of hoe 'shockeren om te shockeren' eigenlijk vooral naar eenheidsworst leidt waar we in tijden van Judd Apatow en “The Hangover” al lang niet meer van opkijken. Echt goede brave grappen zijn er eigenlijk niet te vinden in “We’re The Millers” waardoor dit de zoveelste moderne komedie is waarin het grove effect primeert op de gezonde bulderlach. Wij konden eigenlijk nog het meest gniffelen om de filmreferenties die her en der opdoken, en die waarschijnlijk totaal zullen voorbijgaan aan het grootste deel van het publiek. Zoals de verwijzing naar de cast van “La Bamba” bij het binnenrijden van het warenhuis van een Mexicaanse drugbaron.

Om een lang verhaal kort te houden: ja, er valt te lachen met “We’re The Millers” (deels door het enthousiasme van de cast), maar er valt evenveel te ergeren als te vervelen tijdens dit bijna twee uur durend lach of ik schiet-circus. Of misschien lag het scenario gewoon veel te lang stof te vergaren: de eerste versie dateert al van 2006 en toen circuleerde nog de naam van Steve Buscemi voor de hoofdrol. Een carrièrestadium dat Buscemi inmiddels gelukkig al lang gepasseerd is – zolang Adam Sandler tenminste niet op zijn deur klopt.