Als het op vergelijken aankomt zijn documentaires en speelfilms appelen en peren. Bij docu’s is wat wordt verteld in de meeste gevallen belangrijker dan de visuele inkleding. Bij speelfilms durft het tegenovergestelde nogal eens waar zijn, zeker als economische wetmatigheden regeren. Treffend studiemateriaal krijgen we dankzij het duo “The Walk” en “Man On Wire”.

Beide vertellen eigenlijk hetzelfde verhaal: de clandestiene balanceerstunt die Fransman Philippe Petit in de vroege ochtend van 7 augustus 1974 uitvoerde tussen de beide torens van het World Trade Center in New York. Regisseur James Marsh haalde in 2008 Petit en zijn medeplichtigen voor de camera voor de reconstructie van die gedenkwaardige prestatie. En vond naast de verwondering ontroering, een hart en een ziel. Robert Zemeckis speelt het spel anders: hij zet zwaar in op het zo realistisch mogelijk in beeld brengen van Petits evenwichtsuitdagende kabelwandeling. Met dat realisme zit het snor, zelf al is alles uiteraard veilig gefilmd op een soundstage met heel veel groene schermen. Joseph Gordon-Levitt balanceerde trouwens niet over een nacht ijs, en kreeg wire walking-lessen van Petit Hemzelve. Technisch vernuft en professionele omkadering die niet kunnen verhinderen dat “The Walk” een te holle nadruk nalaat.

Voor wie het verhaal niet kent: Petit is een Fransman die hield van jongleren, acrobatie, evenwichtskunsten en andere circusacts. Om een stunt zat hij niet verlegen. Zo bleek toen hij in 1971 een evenwichtsoefening hield op een kabel die hij tussen de torens van de Notre Dame in Parijs had gespannen. Petit had echter nog hogere ambities. In die tijd was het World Trade Center in aanbouw, en een kabel spannen tussen de torens daarvan om vervolgens heen en weer te stappen op vierhonderd meter hoogte zonder beveiligingsattributen bleek voor hem de ultieme kick. Waarop hij met een groep vertrouwelingen naar New York reisde, ter plaatse nog een aantal avonturiers rekruteerde om zijn plan uit te voeren. Inclusief het naar boven smokkelen en bevestigen van de stalen kabel waarop hij zijn stunt zou uitvoeren. En stunten deed Petit: hij zou in totaal zo’n drie kwartier blijven balanceren en acht keer tussen de twee torens heen wandelen. Een op zijn zachtst gezegd straf verhaal.

En dat verhaal leverde destijds een straffe documentaire op, maar helaas geen straffe film. En dat komt gedeeltelijk door de insteek. Petit is in het echt ook een flamboyante showman, maar de manier waarop Gordon-Levitt hem met een serieus aangedikt Engels-Frans accent portretteert en de film van commentaar voorziet boven op het vrijheidsbeeld is een te cartooneske gimmick. Bovendien is Zemeckis (“Back To The Future”, “Who Framed Roger Rabbit”, “Forrest Gump”, “Castaway”) als vanouds in zijn nopjes met de mogelijkheden van moderne opnametechnologieën en maakt hij daar – zeker in het eerste uur – eerder te onpas dan te pas gebruik van. Met als gevolg dat sommige passages veel te artificieel ogen.

De manier waarop hij Petits stunt ijzingwekkend in beeld brengt is op zich weliswaar de prijs van een bioscoopticket waard. Wat het extra jammer maakt dat “The Walk” als geheel – in tegenstelling tot de protagonist – iets te vaak het evenwicht verliest. Al heeft Zemeckis als puntje bij paaltje komt in de eerste plaats pech dat het Oscarwinnende “Man On Wire” qua bevlogen spektakel eigenlijk niet te evenaren is. Zelfs niet met alle magie die in Hollywood te koop is.