David Aames (een verrassende Tom Cruise) leeft als een God in Frankrijk. Hij is de grootste aandeelhouder van een gerespecteerde uitgeverij, heeft flexibele arbeidsuren en blijft zoveel mogelijk uit de buurt van de raad van bestuur, die hij de zeven dwergen noemt. De blonde Julie, vertolkt door een uitstekende Cameron Diaz, dient als zijn 'fuck buddy' (!). David is een verstokte vrijgezel en ligt niet wakker van een vaste relatie. Helemaal uit het niets wordt David dan toch getroffen door de pijlen van Cupido. Tijdens zijn verjaardagsfeestje wordt hij stapelverliefd op Sofia (Penélope Cruz), de date van zijn beste vriend Brian (Jason Lee). Julie is vanzelfsprekend niet blij met de nieuwe liefde in David's leven. Ze nodigt hem uit voor een autorit, die uiteindelijk zijn hele verdere leven zal tekenen.

Een film met Tom Cruise scoort altijd. De man heeft nu eenmaal een aantrekkingskracht bij een breed publiek. Dat blijkt ook uit de special feature 'Hitting It Hard' over de promotietour die Cruise onder meer deed in Tokio. Alleen is de vraag of iedereen zich wel aangesproken zal voelen door Vanilla Sky. Deze film bewandelt het pad van de ware liefde maar slaat plots over in een heuse thriller van mythische en filosofische inslag die elementen leent van pakweg Beauty And The Beast en Phantom Of The Opera. Regisseur Cameron Crowe (Jerry Maquire) baseerde Vanilla Sky op de Spaanse film Abre Los Ojos - (Open Your Eyes) van Alejandro Amenabar. Trouwens, Penelope Cruz is eveneens in het origineel te zien. Een andere link met die film is dat de zin open your eyes de leidraad vormt in deze remake, omdat niet alles is zoals het lijkt.

De trailer van Vanilla Sky verkoopt de film als een romantisch liefdesverhaal met zijn ups en downs, maar de film zit veel complexer in elkaar. Wat hem nu zo ingewikkeld maakt is dat Cameron Crowe de bizarre situatie waarin David belandt wil overbrengen door tal van flashbacks en flashforwards, en een interessante muziekkeuze. Maar uiteindelijk weet je als kijker vaak niet meer wat er allemaal gaande is, en dat is een spijtige zaak. Zelfs de crew wist bij momenten niet wat de bedoeling was van bepaalde scènes en antwoordde dan maar dat de regisseur het wel zal weten. Crowe beschrijft de film als een puzzel, een lucide droom en een nachtmerrie. Een mooi voorbeeld daarvan is de scène waarin Cruise helemaal alleen in het midden van Time Square staat.

De enige raad die we kunnen geven bij het bekijken van Vanilla Sky is dat je jouw ogen opent om de vage grens tussen fictie en realiteit te zien. De film bevat aanwijzingen die je daarbij helpen. Tijdens de audio commentaar probeert Crowe ook zoveel mogelijk op een duidelijke manier te verklaren. Wie dan toch de draad kwijt is geraakt die moet gewoon wachten op het laatste kwartier dat soelaas brengt. Een tweede visie kan natuurlijk ook helpen.