Alice Kingsleigh viel als zesjarige snotneus in een donker gat, en doet die valpartij op negentienjarige leeftijd nog eens netjes over. Welkom bij “Walt Disney’s Tim Burton’s Alice In Wonderland” ofwel “Return To Wonderland”. Dit filmpje is immers geen nieuwe versie van Lewis Carrolls Alice-avonturen, maar eerder een sequel, al wil Burton dat niet met zoveel woorden gezegd hebben.

De “Alice In Wonderland”-verhalen van Lewis Carroll zijn al ettelijke keren verfilmd, maar dusver slaagde geen versie er in om de eigenlijk weinig denderende tekenfilmadaptatie van Walt Disney uit 1951 te overtreffen qua ‘staying power’. Al zijn de Disneystudio’s daar nu zelf in geslaagd met hun waanzinnig succesvolle 3D-film. De film walst wereldwijd de zalen plat, en in Amerika alleen al kon de prent na drie weken een recette van 265 miljoen dollar achter zijn naam schrijven.
Zou “Avatar” dan toch de weg geëffend hebben voor buitenproportionele 3D-bioscoopsuccessen, of is het gewoon toeval dat deze film de voorspellingen van de analisten achter zich laat ?  De tijd zal het uitwijzen…

Scenariste Linda Woolverton (“Beauty And The Beast”, “The Lion King”) deed haar best om deze film minder fragmentarisch te maken dan het bronmateriaal, zodat Alice (Mia Wasikowska, eerder te zien in “Defiance”) de bewoners van Wonderland ditmaal door elkaar ontmoet in plaats van allemaal netjes door elkaar, hetgeen alvast voor een betere interactie tussen de verschillende personages zorgt. Haar paspoort naar het mysterieuze land is eens te meer het witte konijn (dat zich ook laat aanspreken als Nivens McTwisp), dat ze opmerkt in de tuin van de aristocratische Ascotfamilie, die haar willen laten huwen met hun zoon omdat ze zo banden krijgen met de redersfirma van Alices overleden vader. Een plan waar Alice niet zo mee opgezet is, en in die optiek komt de nieuwe verschijning van McTwisp en haar val door het gat in de grond meer dan op het juiste moment. Alhoewel… peis en vree is het niet meer in Wonderland: de rode koningin Iracebeth (Helena Bonham-Carter) heeft er de macht gegrepen en Alice wordt willens nillens in de rol van ‘verzetsleidster’ gedwongen om de veel bravere witte koningin Mirana (Anne Hathaway) terug in het gareel te krijgen. Eenvoudig is dat niet: wanneer de rode koningin ontdekt dat Alice terug is, wil ze haar onmiddellijk in de boeien laten slaan, en ook de andere vredelievende wezens zijn hun leven niet meer zeker. Bovendien dreigt de rode feeks er mee om de draak Jabberwocky los te laten om zo voor eens en altijd de totale heerschappij over Wonderland te kunnen bemachtigen…

Naast de prominent in de marketingmix uitgespeelde Johnny Depp (in zijn zevende samenwerking met Tim Burton) als 'The Mad Hatter' (Tarrant Hightopp voor de vrienden) bestaat het gros van de creaturen vooral uit CGI-wezens en dat is toch een beetje jammer. Temeer daar het verhaal angstvallig binnen de geijkte lijntjes kleurt en weinig risico’s neemt. De goede die hun krachten bundelen om een slechte overheerser van de troon te stoten is zowat de blauwdruk van eender welke fantasyfilm. Een beetje meer lef en durf had geen kwaad gekund. Het allemaal laten eindigen met een gevecht met een draak (zelfs al gebruikt dat beest de gedistingeerde stembanden van Christopher Lee) versterkt dat déjà-vugevoel alleen maar.

Is “Alice In Wonderland” dan een slechte film ?  Dat niet, want daarvoor oogt het visueel allemaal te mooi. En vaak zit die schoonheid in de (3D-)details: kijk - om maar iets te noemen - naar de groeiende bloemen en planten in het eindgeneriekkader. Als je de keuze hebt tussen de gewone versie en de 3D-versie ga je het best voor de driedimensionale versie. Al wordt het daardoor geenszins een betere film, daar (en we blijven het herhalen) het verhaal en de emoties toch nog altijd blijven primeren op eender welke hoogtechnologische vondst.

Slotsom: Tim Burton levert een meer dan degelijke familiefilm af die zich makkelijk laat omarmen, maar die helaas toch niet sterk genoeg is om er echt lang verliefd op te blijven. Wat gezien de hooggespannen verwachtingen vooraf de feestvreugde toch een beetje vergalt.