Dobermann Pinschers zijn in Hollywood van alle markten thuis: is het niet als grommende waakhond, dan wel als bankovervaller en zelfs als hond van Dracula. Veel mogelijkheden dus voor de vertegenwoordigers van dit hondenras dat eind 19e eeuw voor het eerst werd gefokt door de Duitser Louis Dobermann met als specifiek doel ‘het beschermen van de eigenaar’.

En dat is precies wat Murphy – neen, hij zit niet in een spinnenbende – hier ook doet als zijn vrouwelijk baasje sterft. Al werd Murphy aanvankelijk gezien als moordende hond: vandaar dat hij in een hondenopvangcentrum op een dodelijke spuit zat te wachten. Tot politiespeurder James Garner ontdekt dat de hond zijn baasje niet heeft doodgebeten, maar uit de zee wou sleuren waarin ze aan het verdrinken was. En dat verdrinken was dan eigenlijk weer een gecamoufleerde moord. Werk aan de winkel dus voor Garner die dan meteen ook maar Murphy adopteert. En dat terwijl hij Katharine Ross het hof maakt. En tussendoor ook nog probeert uit te vissen wie Murphy’s bazin heeft om het leven gebracht. En waarom.

They Only Kill Their Masters is als titel geiniger dan als film. Het eindresultaat heeft alle kenmerken van een franjeloze rechttoe rechtaan televisiefilmpolicier en lijkt wel een neefje van de Columbo-reeks – waar voor alle duidelijkheid niets mis mee is. Lang leve Peter Falk, hiep hiep hoi. Het feit dat scenarist Lane Slate het door Garner vertolkte personage naderhand nog liet opdraven in twee televisiefilms – waarin de hoofdrol voor Andy Griffith was weggelegd – staaft die vergelijking.

Voor explosieve spanning of nagelbijtende hypnose hoef je deze prent dus niet te zien, maar wel om zijn tijdsgeestbubbelmerites toen detectiveverhalen nog traag en verhalend mochten en konden zijn. Naast Garner en Ross draven nogal wat oude Hollywood-coryfeeën op in bijrollen: June Allyson, Tom Ewell, Edmond O’Brien, Arthur O’Connell en Ann Rutherford bijvoorbeeld. Toeval is dit niet, daar ze allemaal de kans aangrepen om aanwezig te zijn op de laatste film die werd opgenomen op de legendarische MGM-backlot vooraleer de studio het terrein verkocht. Nostalgie ten top. En dat in een film die ook niet vies is van nauwelijks gecamoufleerde homofobie wanneer een biseksuele relatie als jakkes de grond wordt ingeboord door a normal heterosexual. Al viel daar destijds geen kat of Dobermann over.

Of hoe James Goldstones They Only Kill Their Masters vanuit zijn teletijdmachinecondo een best interessante hybride van de goede en minder goede zaken uit Hollywood anno de jaren zeventig blijkt te zijn. Al zag Garner dat zelf misschien wel anders: in zijn autobiografie The Garner Files laat hij duidelijk optekenen dat dit de enige film uit zijn carrière is waar hij liever niet meer over praatte. Nou woef.