Liefde is blind. Zeker in de komedies waar Hollywood sinds zijn ontstaan een patent op bezit, en het ziet er niet naar uit dat de auteursrechten op het concept ooit zullen vervallen. Op het eerste zicht is niets mis met dat concept : in de zalige zwartwitkomedies van weleer met Cary Grant en aanverwante legendarische acteurs en actrices waren de uitgangspunten vaak even onwaarschijnlijk als in deze 'Sweet Home Alabama', maar het was de drive, de fun en de schwung die in veel gevallen naar echte klassiekers leidden. Het is natuurlijk oneerlijk om deze nieuwe romantische komedie te vergelijken met de toppers van weleer, maar de vergelijking duidt wel op de schrijnende bloedarmoede van dit scenario. Of willen de fans van dit genre nu eenmaal het liefst eenvoudig bij de hand genomen worden door een landschap boordevol clichés om dan aan het eind te zwijmelen als Cupido raak schiet ?

Even situeren. Melanie (Reese Witherspoon) heeft schijnbaar alles om gelukkig te zijn : een gevierde job als modeontwerpster in New York, een huwelijksaanzoek van senator Andrew (Patrick Dempsey, een overblijfsel van de tienerprenten anno eind jaren 80 - begin jaren 90), boezemvrienden, zacht uitdeinende lachrimpeltjes rond haar mond, enzovoorts. Maar er zit een adder onder en zelfs in het gras. Andrew (en zijn moeder mevrouw de burgemeester) weten immers niet dat Melanie in het verleden reeds trouwde, en dat huwelijk is nog steeds niet ontbonden. Dus trekt Melanie naar Alabama (een stukje Amerikaanse boerenbuiten) om haar nog niet ex Jake (Josh Lucas uit A Beautiful Mind') aan te sporen de scheidingspapieren te ondertekenen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want hier begint het scenario natuurlijk heel wat bokkesprongen uit te halen die ervoor zorgen dat Melanie aan het eind van de film (wanneer ze wordt geoogd met Andrew in de huwelijksboot te stappen) een laatste kans krijgt om haar liefde te verklaren aan de echte en enige ware. En drie keer raden wie dat kan zijn ?

Echt grappig wordt 'Sweet Home Alabama' niet. De makers gaan er schijnbaar op automatische piloot van uit dat de clash tussen de grootstad en het landelijke Amerikaanse zuiden op zich genoeg is om voor komische conflicten te zorgen.Wat niet het geval is, ook al omdat de scherpe kantjes van dat Zuiden (en van de grootstad) er afgevijld zijn. Wat ook niet helpt is dat de tegenstelling er serieus dik op ligt : Melanie wordt in het juwelenmekka Tiffany's ten huwelijk gevraagd, terwijl het klokje in haar ouderlijk huis tikt op de tonen van levensmetaforen van pruimentaarten. Materialisme versus traditie dus, alleen levert die voorgeprogrammeerde tegenstelling ook zelden verrassingen op.En ook in het oeverloos sentiment en de geforceerde truukjes gaan de makers kopje onder : het ene moment is Melanie aimabel, dan is ze plots weer een bitch, dan is alles plots weer vergeven, ze schippert van modeldochter naar onverschillige vluchtelinge, enzvoorts.Moet kunnen, en deze poging om het hoofdpersonage wat diepgang mee te geven zou zelfs gejuich moeten ontlokken. Helaas is een troebel uitgetekend karakter met een poging tot persoonlijkheid even ongeloofwaardig als een troebele bordkartonnen schoonheid.

Wat de film toch nog ietwat overeind houdt (naast welgeteld één geslaagde one liner van Fred Ward, die als Melanies vader overdadig grimassend de droge komiek mag uithangen) is de vertolking van Reese Witherspoon. Niet dat ze fabuleus of fabelachtig is in deze film, maar feit is dat ze wel kan acteren. Zet pakweg Jennifer Love Hewitt in de hoofdrol in deze film, en je krijgt heel andere koek. Alleen wordt het zo stilaan tijd voor jongedame Witherspoon om te bewijzen dat ze ook een neus heeft voor het betere werk. In het verleden deed ze al verdienstelijke pogingen (ren naar de videotheek en probeer de zwarte komedie Election op de kop te tikken - je krijgt er zowaar ook een uitstekende Matthew Broderick bij) en ze probeerde het zelfs reeds als femme fatale in een paar thrillers zoals in Twilight naast Gene Hackman en Paul Newman. Haar veelbelovend debuut op haar vijftiende als verliefd pruilmondje in 'Man In The Moon' was in elk geval geen toevalstreffer. Feit is dat ze momenteel graag kampeert op een genrestrook waar Sandra Bullock en Julia Roberts lang vertoefden, en er occassioneel ook nog steeds op terugvallen (Bullock mag het binnenkort bewijzen aan de zijde van Hugh Grant in 'Two Weeks Notice'). Ik zou zeggen komaan Reese, je bent 26 jaar jong, je verdient intussen meer dan jouw acterende echtgenoot Ryan Philippe, toon nog eens opnieuw jouw acteertalenten in een film met meer substantie. Of werkt ze haar carrière in fases uit en zien we haar binnen een paar jaar alsnog in het land van Jodie Foster ? Tijd zal het uitwijzen, al zal het niet voor volgend jaar zijn, want dan staat Legally Blonde II : red, white & blonde op het programma, de sequel op Legally Blonde. Of is die keuze er eerder gekomen omdat ze aan die vervolgfilm een salarisbriefje van 15 miljoen dollar overhoudt ?