John Plummer leidt een alledaags leventje. Hij werkt als een soort verkoper in een zaak die allerhande spullen probeert aan de man te brengen met als doelpubliek zieke mensen of personen met een handicap. Het is niet altijd even makkelijk voor John om een rolstoel te verkopen die voorzien is van de allernieuwste technologie aan de man op krikken die voor hem staat, maar hij doet wat hij kan. De man die het bedrijf in kwestie runt is de overbezorgde vader van zijn vriendin, de conservatieve mijnheer Warner die er de ene keer bijzonder sympathiek uitziet, maar de andere keer bijzonder scherp uit de hoek komt, zeker wanneer het over zijn dochter Elaine gaat. Groot is haar vreugde wanneer ze de 30.000e Dollar op hun rekening ziet staan, want dat werd als voorwaarde vooropgesteld om te gaan trouwen. Het gespaarde bedrag moet dienen om hun eigen huis te kunnen kopen en met John-lief een familietje op te starten. Geen probleem, tot John langsgaat bij z'n zus en daar verneemt dat zijn nichtje Noreen de toelating op zak heeft om te gaan studeren aan Harvard. W?l een probleem wanneer hij er even later op een oude video-opname kan zien hoe hij Noreen beloofde om voor de centen te zorgen indien ze ooit nog eens zo slim zou worden om aan de Universiteit te gaan studeren. 29.879 $, dat is het bedrag waarover wordt gesproken.

John zit dus in nesten en moet nu enkel nog proberen om zijn vriendin te overtuigen hun spaarcentjes aan een ander doel te besteden of op één of andere manier aan nog eens 30.000 $ zien te komen.Daarvoor gaat hij langs bij Duff (Tom Green) en dat beste mensen, is een ongeloooooooooflijke loser, een rol die zonder twijfel is weggelegd voor Tom Green (Freddy got fingered).De film mag qua niveau dan al op een bijzonder laag pitje staan zoals de saaie synopsis al liet vermoeden (hopen we), de aanwezigheid van een Tom Green in deze film maakt het geheel zelfs nog zwakker.De man van MTV's The Tom Green Show (wat een lekker originele titel voor een programma, één die Green allicht zelf heeft bedacht) heeft zo zijn eigen ideeën wat grappig zijn betekent maar zal ook nu (weer) meer mensen irriteren dan aan het lachen brengen, dat is tenminste ons idee.Maar... objectief als wij steeds proberen te zijn vermelden we de omschrijving die Jason Lee geeft aan de grappen in deze film : subtiele, intelligente humor.We hebben ons zelfs even afgevraagd of Green opzettelijk zijn best doet omzoveel als mogelijk op onze zenuwen te werken of of het gewoon zijn (slechte) manier van doen is.Volgens scenario-schrijver Peter Tolan is het personage van Duff de schoolkameraad die nooit is opgegroeid.Iemand waarmee je medelijden hebt en zelfs een beetje voor gegeneerd bent.Zoiets ja, we zijn blij dat we zo geen kerel kennen in onze eigen vriendenkring.Dennis Farina daarentegen is een gezicht die we dan wel weer graag zien verschijnen in een komedie, maar hij had beter moeten weten en had beter gepast voor deze prent.De man heeft allicht het verhaal van de film (van Martin Hyne en Peter Tolan, gekend van de Analyze-films) niet of veel te snel gelezen of hij wilde snel een Dollar bijverdienen.Een film als Stealing Harvard staat dan ook niet echt mooi op zijn filmografie.

Er werd zelfs nog iemand bereid gevonden om voor deze opvallend korte film (82 minuten) plaats te nemen op de regisseursstoel in de persoon van Bruce McCulloch. Die is net als Lee ook al bijzonder enthousiast met Tom Green in de film, die volgens hem een complicated comedic brain heeft. McCulloch is nog niet zo lang actief in de filmwereld, als het op langspeelfilms aankomt tenminste. Wel was hij al te zien als lid van The kids in the hall, een televisie-serie die in 1989 in de Verenigde Staten werd uitgebracht en door het grote succes ervan in maar liefst 30 landen werd verkocht. Voor wie de film toch echt wil gaan zien, houden we eraan hen ook nog een tip te geven. Blijf zitten tot na de eindgeneriek, want dan toont Green nog maar eens hoe ongelooflijk grappig en spontaan hij is in een rondje 'bloopers'. We bleven met een uitgestreken gezicht en gefronste wenkbrauwen kijken tot het bittere einde. Niet omdat we het zo grappig vonden, gewoon omdat we altijd als (één van de) laatste de zaal verlaten.