Filmfreak had twee jaar geleden zowaar nog gematigd positieve woorden veil voor “The Smurfs”, de live action/CGI-hybride die de erven van Peyo van een rijk gevulde pensioenkas verzekerde. Gezien het succes van die prent besloot Columbia al snel om het licht op groen te smurfen voor op zijn minst twee sequels, en de eerste daarvan smurft nu in de zomerse bioscoop.

“The Smurfs 2” is een rechtstreeks vervolg op de vorige prent, waarin Gargamel en Azrael in New York waren achtergebleven nadat het portaal naar de smurfenwereld terug was dichtgegaan. Buiten zijn medeweten om groeide Gargamel er in overgemediatiseerde internettijden uit tot een gevierd illusionist nadat een filmpje waarin hij een taxi de lucht laat invliegen wereldwijd viraal ging. Hij heeft nu een goedlopende show in Parijs, maar daar dreigt een eind aan te komen. Doordat hij bijna door zijn voorraad smurfenextract heen zit, staat hij op het punt zijn krachten te verliezen. Met twee grijze smurfen die hij heeft gecreëerd (Vexy en Hackus) wil hij het smurfendorp binnendringen om Smurfin te ontvoeren, zodat zij hem de smurfenformule kan smurfen waarmee hij zich de blauwe kracht van zijn aartsvijanden eigen kan maken. Zoals bekend is Smurfin ook een creatie van Gargamel, maar in plaats van de smurfen tegen elkaar op te zetten, werd de blonde blauwe aanvaard als lid van de smurfengemeenschap. Gargamel hoopt dat Vexy Smurfin uit het dorp kan halen, zodat hij alsnog zijn recht van natuurlijke vader kan laten gelden.

De list lukt: Smurfin – die net teleurgesteld was omdat ze dacht dat de smurfen haar verjaardagsfeest waren vergeten terwijl ze eigenlijk een verrassingsfeest voorbereidden – laat zich meelokken door Vexy en komt in Parijs terecht. In de veronderstelling dat de smurfen haar hebben afgestoten en aangelokt door het rebelse karakter van haar nieuwe broer en zus, twijfelt ze al gauw tussen de thuis die ze achterliet en het nieuwe huis waar ze wel welkom lijkt. Uiteraard laten de smurfen dit niet zomaar gebeuren: Grote Smurf, Moppersmurf (die halverwege een identiteitscrisis meemaakt), Klungelsmurf en Hippe Smurf invaderen eens te meer het brave burgerlijke leven van Wilson (Neil Patrick Harris) in New York. Waarop Wilson samen met zijn vrouw Grace, zijn zoontje Blue en zijn stiefvader Victor (Brendan Gleeson, bijgot) naar Parijs trekken om er de Smurfin te bevrijden en haar te laten inzien dat hun liefde voor haar sterker is dan bloemen die verwelken en schepen die vergaan.

Kleine smurfbezoekers (al dan niet van iets meer dan drie appels hoog en het verstand meer van dan vijf fruitsmurfjes) zullen alles waarschijnlijk best cool vinden, de volwassen entourage moet het ditmaal doen met hier en daar een geslaagde smurfspeling (Smurphys Law) in wat wel een heel koude smurfmis blijkt te zijn. Op zich zal de film waarschijnlijk kwalitatief niet zoveel verschillen als de eerste, maar ditmaal is het kalf al verdronken nog voordat de vel van de beer gesmurft is. De vorige keer wist alles te charmeren omdat het nieuw was, ditmaal is het vet van de smurf. Hank Azaria als Gargamel was leuk voor een keer, maar ook hij haalt ditmaal bakzeil. Niet moeilijk als je opgescheept zit met een verhaallijn waarin een kat je manager is en een eigen Facebookpagina heeft.

Regisseur Raja Gosnell (die eerder de “Scooby-Doo”-prenten regisseerde) en zijn peloton scenaristen hollen constant de met haken en ogen samenhangende plot achterna, en komen niet verder dan wat goedkope grappen, makkelijke slapstick en een hemelstergend moraliserende wijsvinger die anderhalfuur lang wijst op de verantwoordelijkheden van het vaderschap en het belang van nestwarmte. Waar Peyo een fijn penseel gebruikte om zijn stripverhalen tot leven te smurfen, wordt er hier gemokerd en gehamerd totdat de stierenstrontmanometer waardes meet die ver boven de toegestane dosis vingerwijsdruk uitsmurfen. Smurfin die moet kiezen tussen haar echte vader en haar adoptievader, Wilson die de liefde van zijn bemoeizuchtige stiefvader moet aanvaarden en tegelijkertijd een goede vader voor zoon Blue moet zijn (misschien had hij hem dan beter een andere voornaam gegeven, maar soit …).

Bovendien is het o zo politieke correcte gezinnetje van Neil Patrick Harris een kaaksmurf voor iedereen die elke dag hard moet werken om zijn gezin te onderhouden, is het platte materialisme eens te meer zum smurfen en oogt de plasticine-voorstelling van le tout Paris op kindermaat valser dan vals. Een familieprent van het allerbanaalste niveau dus: hoog tijd om de strips nog eens te lezen, kindertjes. Of om de smurfpotloden nog eens te slijpen. Terwijl wij ons vooral troosten met de gedachte dat het nog erger kon, en dat de makers gelukkig de Smurfnam style niet van stal hebben gehaald.