Dode mensen die liever als geestverschijning rondzwerven dan vrede te nemen met een kalm buitenaards bestaan in een urne of in een houten kist… ze zijn populair sinds Haley Joel Osment in 1999 “I See Dead People” mocht stamelen. Vooral onze Aziatische medemens zag massaal het vertier in van opduikende geesten, en liet titels als “The Ring”, “The Grudge”, “The Eye” en nog zowat 35.000 andere uit de projectoren snorren. Daar sprongen de geldruikende bonzen in Hollywood dan nog eens bovenop, waardoor de rusteloze doden ook hun ding mochten doen in remakes, die vaak scène per scène werden gekopieerd, vaak zelfs door Aziatische regisseurs.

Met “Shutter” is het weer van dat. Het uit Thailand afkomstig origineel stamt uit 2004, en werd nu met een Engelstalige cast en een Japanse regisseur opnieuw gemaakt. Regisseur Masayuki Ochiai is alvast met het genre vertrouwd, en is bij de genreminnende medemens bekend van o.a. “Infection” en “Hypnosis”. Van “Infection” wordt momenteel trouwens ook een Amerikaanse remake gedraaid. Kortom, wie door het bos de tussen bomen zwevende lijken nog kan (of wil) zien is alvast heel vasthoudend en verdient lof. Zeker omdat het kaf allang van het koren is gescheiden: de remake van “The Eye” wist eerder dit jaar nog net te boeien, voor deze “Shutter” is geen redemptie mogelijk. Een verhaal dat we in andere variaties al veel keer (beter) hebben gezien, een saaie regie (een leuke vondst tijdens de climax buiten beschouwing gelaten) en schabouwelijke vertolkingen (hoe saaier kunnen hoofdpersonages in godsnaam nog zijn)… meer hebben we niet nodig om dit flutloze filmpje met amper een sterretje de wijde wereld in te sturen (en dan zijn we nog gul)…

Benjamin en Jane. Ze hebben alles wat hun hartje begeert (behalve vertolkers die wat leven in hun saai karkas blazen dan). Hij (Joshua “Dawson’s Creek” Jackson is een succesvol fotograaf wiens werk vooral in Japan wordt gewaardeerd, zij (Rachael Taylor, nog even nietszeggend als in “Transformers”) ziet hem doodgraag en volgt haar flitsende hubbie dan ook graag naar Tokio, zelfs op de dag na hun huwelijk. Tijdens een nachtelijke rit door een besneeuwd bos (ja, die hebben ze in Japan) raakt Jane een vrouw die de weg oversteekt. Tenminste, daar is ze van overtuigd, want na de klap is nergens een vrouw of lijk te bespeuren. Terwijl Ben denkt dat Jane hallucineert door de klap, ontdekt Jane algauw dat ze helemaal niet gedroomd heeft: wanneer ze foto’s laat ontwikkelen die Benjamin van haar nam, ziet ze op de foto de schijn van de vrouw op de weg. Hoe meer foto’s er worden genomen, hoe prominenter de vrouw wordt, en al snel materialiseert ze zich niet enkel meer via het fototoestel, maar ook in het echt…

Het gegeven van spookfoto’s is niet nieuw. In Japan is er zelfs een hele cultus rond het fenomeen, wat dan ook weer niet verwonderlijk is in een land waar pelliculetrash als “Cannibal Holocaust” een mainstreamhit werd. En Stephen King had het in 1990 in de novelle 'The Sun Dog' (hier verschenen als 'Spookfoto‘s') over een schuimbekkende hond die als spook op foto’s te zien was. In “Shutter” wordt weinig spannends met het gegeven gedaan. Ok, het beeld van de vrouw op de foto is intrigerend, maar verschilt op zich niets met de verschijningen in pakweg “The Eye”.

Ook de spanningsboog van “The Ring” is hier niet. Daar hadden we nog de gimmick van een vervloekte videocassette die van hand tot hand ging, hier zitten we van begin tot eind opgescheept met een saai duo dat enkel maar oliedomme genreclichés aan elkaar moet rijgen. Bovendien is de reden voor de aanwezigheid van de spokende dame niet zo moeilijk te raden nadat halverwege de film een belangrijke clue wordt prijsgegeven. Een tip van de sluier: het heeft te maken met de wraak van een verdoemde geliefde. Een tip van het huis: neem alvast je huidig lief niet mee naar deze prent, want je zal je achteraf serieus moeten inspannen om dit verloren anderhalfuur goed te maken. Laat aanrukken, die verlepte rozen.