In onze bespreking van The Holiday braken we nog een lans voor een goedmikkende seriemoordenaar om zo de voorspelbaarheid van het suikerzoete geheel te ondermijnen, maar ironisch genoeg kunnen we in dezelfde week bij Saw III concluderen dat maniakale sadisten ook niet meer zijn wat ze waren. We kunnen enkel maar hopen dat deze film de laatste in de Jigsaw-reeks is, maar dat zal ijdele hoop zijn: dit filmpje bracht 80 miljoen op in Amerika alleen, en aangezien de Saw-films ongeveer even goedkoop gemaakt worden als de spreekwoordelijke appel en het al even hypothetische ei, zullen we waarschijnlijk de komende jaren nog steeds een Saw-aflevering te slikken krijgen. In Amerika worden de films rond Halloween gereleased, in ons kleine Belgenland is het een bloederige kersttraditie aan het worden. Over een Jingle Hell gesproken...

Saw III is net zoals de eerste twee delen een gore affaire, maar het scenario lijdt aan acute bloedarmoede. Jigsaw (Tobin Bell), de geschifte seriemoordenaar met de beste dossierkennis en het meest verfijnde peeping tom-netwerk van het westelijk halfrond, is op sterven na dood. Zijn hersentumor is nog erger geworden en hij ligt aan bed gekluisterd met een zuurstofmasker. Gelukkig kan hij rekenen op zijn trouwe rechterhand Amanda (Shawnee Smith) die hem helpt bij het verwezenlijken van zijn bloederige spelletjes.

Het ogenschijnlijke middelpunt is ditmaal Lynn, een vrouwelijke chirurg (Bahar Soomekh). Haar opdracht: Jigsaw redden. Ze krijgt een ijzeren band rond haar hals met ingebouwde tijdbom die afgaat van zodra de hartslag van Jigsaw stopt. Kortom, als Jigsaw sterft, verlaat ook zij het aardse tranendal met een gigantische ba-boem. In een aanpalend gebouw begint inmiddels een ander slachtoffer van Jigsaw aan zijn missie. Jeff (Angus MacFadyen) krijgt de kans zich in verschillende etappes te wreken op de man die in een dronken bui zijn zoon doodreed. Pas na zijn laatste beproeving wordt de relatie tussen Lynn en Jeff duidelijk. Tenminste, dat is de bedoeling, want je hoeft niet echt een geoefend paar ogen te hebben om ergens halverwege te achterhalen hoe de vork en de steel in de besteklade passen.

Dit horrorfestijn bevat een scène die op z'n zachts gezegd 'onsmakelijk' is. Chirurgen in opleiding die er stiekem van dromen ooit eens een hersenoperatie met een drilboor uit te voeren kunnen hier alvast notities nemen. Die drilscène staat garant voor de algehele teneur van de film: sadisme primeert, en verlossende humor is ver te zoeken in de Saw-films. Dit derde deel voegt weinig toe aan de reeks (of aan het horrorgenre in het algemeen, los van die vijf dolle drilboorminuten). Sommige van de foltertools kennen we al (de ketting met scherpe haken zagen we al in Hellraiser en The Cell), andere zijn een variante op eerdere Saw-concepten (zoutzuur in plaats van glasscherven of scheermesjes). Bovendien wentelt het scenario zich ook zum kotzen in het verdriet van een vader om een omgekomen zoon. Dat dit emotioneel doekje voor het hevig bloeden vooral exploiterend wordt gebracht is uiteraard ook niet echt een verrassing.

Wat deze Saw III uiteindelijk echt met het etiket 'ondermaats' opzadelt (ook al leunt hij dichter aan bij de eersteling, en is hij op zich beter dan het rommelige Saw II) zijn de vele overbodige babbelscènes. Blijkbaar wilden de scenaristen ditmaal ook de relatie tussen Jigsaw en Amanda uitspitten, en dat levert naast overbodige flashbacks ook een te lange expositiefinale op. Brian De Palma kwam in The Black Dahlia nog net weg met een dergelijk truukje, maar Darren Lynn Bousman reikt nog niet eens tot aan de hielen van De Palma. Conclusie: Saw III slabakt van begin tot eind, heeft bitter weinig te vertellen, valt in herhaling en is letterlijk en figuurlijk verregaand afgezaagd.