Het wijze konijn Stampertje sprak in 1942 de onsterfelijke woorden If you have nothing nice to say, don't say anything at all. Als we dat mits wat postmoderne plagiaatingrepen extrapoleren naar If you have nothing original to film, don't film anything at all dan had Guy Ritchie deze Revolver het daglicht beter niet gegund. Niet dat dit nu de slechtste film van het jaar is, maar het is wel een kanshebber om de meest frustrerende film van het jaar te zijn. Alleen al omdat Ritchie zo overduidelijk gaat stelen bij Tarantino (de animatiescéne heeft geen enkele reden en als hommage aan het anime-hoofdstuk in Kill Bill - Volume 1 is het hoogdravend), De Palma (de shoot-out onder tafel), Singer (de geheimzinnige Usual Suspects-gangsterbaas die al dan niet echt bestaat en die zich ook bedient van een zinnetje dat begint met 'the greatest trick he ever pulled'), Lynch (het metafysische laatste halfuur dat kant noch wal raakt, het pretentieuze plafond niet meegerekend) en we zijn er vast nog wel een paar vergeten. Het laatste halfuur is trouwens de grootste reden dat deze film de mist ingaat : wat heb je aan een verhaal dat uiteindelijk uitmondt in een onontwarbaar kluwen dat op de koop toe nog eens ronduit vervelend is ? Misschien daarom dat Ritchie nogal uitdrukkelijk wat actie inbouwt in dat laatste halfuur in de hoop zo de bui te kunnen afwenden ? Niet alles moet duidelijk zijn in een film (liefst niet zelf, hoe ironisch dit misschien nu ook mag klinken) maar waar sommige films hun charme aan het mysterie ontlenen (Donnie Darko bijvoorbeeld) gaat de hele film hier pseudo-intellectueel kopje onder. Zo geeft Ritchie zijn film geen eindgeneriek mee. Revolver eindigt abrupt midden in een shot en dan krijg je nog drie minuten een zwart scherm te zien terwijl de soundtrack verder loopt. Schiet niet op de projectionist met andere woorden, het is gewoon Ritchie die zijn headtrip verder zet. Of was het gewoon omdat niemand wou bekennen aan de film te hebben meegewerkt ?

Gelukkig kunnen we ook wat positief nieuws neerpennen.Ritchie weet nog altijd hoe hij visueel kan uitpakken (ook al steelt of leent hij hier dus nadrukkelijk).De montage is vlot en sommige set pieces zijn echt sterk gemonteerd.Meteen ook de enige reden dat we de film niet onmiddellijk en volledig naar de mestvaalt verbannen.Ritchie blijft trouw aan de wortels van het gangstergenre, maar hij laat de slapstick van “Lock, Stock and Two Smoking Barrels” en “Snatch” achterwege en speelt het deze keer heel wat ruwer.Centraal in het verhaal staat Jake Green (Jason Statham, Ritchie’s fetisj-acteur), een beroepsgokker die zeven jaar in de isolatiecel heeft doorgebracht door toedoen van casinobaas Macha (Ray Liotta met een voorliefde voor zonnebanklampen).

Nog maar net vrij maakt hij Macha een flinke bom geld afhandig, en hij krijgt meteen een prijs op zijn hoofd. Jake wordt echter benaderd door twee woekeraars die hem, in ruil voor al zijn geld, bescherming aanbieden en een nieuwe baan : hij moet wanbetalers overtuigen hun achterstallige schuld te vereffenen. Wat Jake niet weet is dat hij uiteindelijk een stroman blijkt te zijn in een veel groter complot dat in een regelrechte gangsteroorlog uitmondt. Of toch weer niet ? Bestaat Jake wel ? Wie is de vijand in zijn hoofd ? Bestaat Macha wel ? Wie zijn die twee beschermheren eigenlijk ? En waarom worden alle citaten (van Machiavelli tot een anonieme schaakmeester) tot vervelends toe herhaald ? En wie kan het uiteindelijk allemaal nog wat schelen ? Ons alvast niet, maar niemand houdt je tegen om zelf de proef op de som te gaan nemen natuurlijk. Maar je zal je wel moeten haasten, want een blockbuster zal dit niet worden in ons kikkerlandje.