Zalig zij die genodigd zijn aan de nieuwe feestdis van Jonathan Demme. Een man die links en rechts al meer dan een miskleun heeft afgeleverd, maar een opmerkelijk regisseur is en blijft. Hij zette zijn stappen in de filmwereld onder de vleugels van Roger Corman met aimabel B-voer als “Caged Heat” en “Crazy Mama”, filmde vervolgens een eigenzinnig oeuvre bij elkaar met alles behalve rechtlijnige commerciële experimenten (“Something Wild”, “Married To The Mob”), vooraleer in de jaren negentig (even) koning te zijn in blockbusterland (vijfvoudig Oscarwinnaar “The Silence Of The Lambs”, “Philadelphia”).

Daarnaast steekt Demme graag de nodige tijd in (muziek)documentaires en doet hij lekker eigenzinnig zijn eigen ding. Het is vooraf dus niet altijd makkelijk in te schatten welk vlees Demme in de kuip gooit, maar in het geval van zijn nieuwe “Rachel Getting Married” is het al snel duidelijk dat dit een van zijn beste films ooit is. Meer zelfs, een vermelding in de top tien van dit jaar is waarschijnlijk niet eens te veel eer voor dit meeslepend en vaak giftig levensschijfje.

“Rachel Getting Married” is het scenariodebuut van Jenny Lumet, de dochter van regisseur Sidney Lumet. De titel mag dan wat gek bekken, hij dekt in elk geval meer de lading dan “Dancing With Shiva”, de titel die Lumet aanvankelijk voor ogen had. De Rachel uit de titel is trouwens niet het hoofdpersonage. Die eer is weggelegd voor haar zus Kym (een uitstekende Anne Hathaway). Kym heeft als twintiger niet echt een vlekkeloos levensparcours afgelegd: opgenomen in psychiatrische instellingen, drank- en drugsproblemen, … wanneer ze pas vrij uit een afkickcentrum terug thuis arriveert de dag voor het huwelijk van Rachel (Rosemarie DeWitt) rijt dat op zijn zachtst gezegd wonden open. Patriarch Paul (een intense Bill Irwin) doet er alles aan om zijn jongste dochter te beschermen, maar de kerk in het midden houden lijkt niet zo simpel in een gezin dat ontwricht raakte door een bruusk drama dat ettert als een verse puist op een puberend gezicht…

Op zich is het verhaal van “Rachel Getting Married” weinig opzienbarend, en verschilt het in weinig van talrijke andere gelijkaardige (dysfunctionele) familiedrama’s. En toch. Demme doet wonderen met het verhaal en stuwt alles schijnbaar freewheelend naar een hoger niveau. Veel scènes krijgen een geïmproviseerde flair mee, het voelt allemaal losjes uit de pols, maar er zit wel degelijk een sterke structuur in. Dit mag dan een Amerikaanse film zijn, Demme laat alles Europees aanvoelen, en haalt zijn stijlkenmerken zowel uit de Franse Nouvelle Vague als de Deense Dogma.

Zo zijn er een heleboel scènes waarin schijnbaar niets gebeurt, maar waarin Demme zijn camera op de personages op de achtergrond richt, terwijl die wachten om als de Vesuvius boven Pompeï te exploderen. “Rachel Getting Married” is een film waarbij je ofwel apathisch aan het oorpulken slaat, of waarbij je langzaam maar zeker kippenvel krijgt en je de personages omarmt als waren het je nieuwe beste vrienden. “Rachel Getting Married” is een grote kleine film, en een perfect huwelijk tussen vormgeving en inhoud. Laat aanrukken die ijstaart, maar kijk achteraf wel uit voor de hartepijnen bij de afwasmachine. Mooie en authentieke cinema.

Gezien op het Filmfestival van Gent.