Ontploffen er duizend verketteringsbommen en granaten nu de kroon van de koning van de rock ‘n roll op het grote witte doek is ontbloot? Bijlange niet. Veel geheimen of mysteries komen er niet aan de oppervlakte in Priscilla, daar alles eigenlijk al geweten was. Elvis’ verslaving aan pijnstillers, zijn mentale moeilijkheden, zijn erratische gedrag … net als de kleur van zijn suede schoenen was dit allang geen geheim meer.

Sofia Coppola’s biografische kijk op het leven van zijn echtgenote Priscilla Beaulieu is daardoor bezwaarlijk shockerend of verrassend te noemen. De kans dat een man met Presleys status – die zelf gevangen zat in een keurslijf van voor hem genomen beslissingen en daardoor feitelijk een hond aan een leiband was – een attente familieman zou geweest zijn, is immers nog kleiner dan onbestaande. Priscilla beschreef haar leven met Elvis al in 1985 in de memoires Elvis and Me, en het is daaruit dat Coppola put voor wat uiteindelijk Priscilla werd. Geen kijk op het leven van Elvis, maar wel op dat van de vrouw waarmee hij tussen 1967 en 1973 was gehuwd – en die hem voor het grootste deel van de tijd – zelfs na de scheiding nog – dolgraag zag.

Priscilla was amper veertien toen de vonk tussen haar en de toen vierentwintigjarige heupenzwierder oversloeg op een militaire basis in Duitsland waar hij zijn militaire dienstplicht vervulde en waar haar vader gestationeerd was. Een ontmoeting die er kwam in 1959, wat mathematisch wil zeggen dat het paar een fiks aantal jaar in katholieke zonde samenleefde vooraleer er met rijst en cakekruimels werd gegooid. Foei foei.

Op de hielen van Baz Luhrmanns exorbitante Elvis is Coppola’s ingetogen Priscilla een interessante spiegelfilm. Door Elvis te strippen van zijn professionele successen en talenten is hij hier naakter dan ooit, en door de glitter en glamour te filteren door de ogen van de enige levenspartner die hij ooit heeft gehad krijg je een aantrekkelijke alternatieve kijk op het fenomeen Elvis. In de bijt van Coppola is Priscilla alvast geen vreemde eend: je moet niet lang zoeken om gelijkenissen te vinden met haar Marie-Antoinette uit 2006, haar andere historisch gelabelde film over een in een luxekeurslijf gevangen zittende vrouw. Die vrouwelijke blik op de wereld zit daarnaast trouwens in zowat al haar films, dus je mag Priscilla gerust instant vintage Sofia noemen.

Op het vlak van sfeerschepping scoort ze mooie punten: de poëziepenselen waarmee ze het leven van de dromerige Priscilla schept, helpen om door te dringen in haar denk- en leefwereld terwijl ze transformeert van naïeve tiener naar volwassen vrouw. De gedreven vertolking van Cailee Spaeny doet dat eveneens, terwijl Jacob Elordi waarschijnlijk bedrieglijk bewust wat meer op de vlakte blijft – op zijn stembanden na dan – als de heer Presley. Applaus is er ook voor de auditieve omkadering. Omdat Coppola geen toegang kreeg tot de muzikale erfenis van Presley – de behoeders van zijn werk zijn nogal kritisch als het gaat om projecten die hem oneer aandoen – fietst ze netjes rond zijn oeuvre heen. Ergens passend, daar door het ontbreken van iconische Presleyliedereren de nadruk nog meer op Priscilla komt te liggen. Coppola gaat dan maar voluit voor heel wat andere deunen die perfect passen bij het tijdperk dat ze evoceert, daarbij hier en daar zelfs even anachronistische grenzen overschrijdend.

Mooi om naar te kijken en om naar te luisteren dus, deze achtste langspeler van Coppola. Naar een beklijvende dramatische spankracht is het helaas grotendeels tevergeefs zoeken. Ook deze film ontsnapt niet aan het biopic-tijdspringen. Door tussen dat springen door hoofdzakelijk de schaduwzijde van Elvis te belichten is de karikatuur nooit veraf, al is het wel telkens gniffelen als hij in beeld verschijnt met zijn mannelijke entourage. Sommige scènes – zoals Elvis’ fascinatie voor goeroefilosofie of de LSD-trip waar ook Priscilla aan deelneemt – missen relevantie en zweven maar wat rond. De meest frappante dip is er helaas eentje die Priscilla niet zonder kleerscheuren achterlaat. Tijdens de laatste twintig minuten – het deel na het huwelijk inclusief de geboorte van dochter Lisa Marie – gaat alles wel heel snel. Elvis’ vlieden van de tijd – gevisualiseerd met bril, een nog hogere vetkuif en krabbenswaardige bakkebaarden – lijkt eerder een detail dan een volwaardige periode. In die context kiezen voor een poging van Elvis om Priscilla te verkrachten als definitieve reden om haar opstappen te initiëren is bruusk en abrupt. Zelfs als huiselijk geweld deel uitmaakte van Elvis’ donkere kant, dan nog lijkt het hier eerder een scenariotechnische kunstgreep dan een logisch onderbouwd kantelpunt. Ook al omdat alle andere haar in de boter-redenen (obsessief chauvinistisch gedrag inclusief) toch beter in het gareel zaten.

Wil dat zeggen dat de film een half uur te kort is of dat er een betere mixtuur nodig was om meer balans te vinden? Voer voor discussie en rijp beraad heet zoiets. Wat niet wegneemt dat Coppola’s vrouwelijk perspectief wars van de tegenkantingen een boeiende uitbreiding vormt aan zowel het Elviscanon als aan haar eigen curriculum. En tegelijkertijd evenveel Heartbreak Hotel als Jailhouse Rock is.