Griffin Mill Tim Robbins is filmproducer bij een willekeurige gekozen Hollywoodstudio.  Als coming man oogst hij veel aanzien, omdat hij er in slaagt om de juiste mensen te koppelen aan de juiste (lees: winstgevende) projecten. Maar op het moment dat The Player begint, zit Griffin net in een mindere periode. Vooreerst staat er in de coulissen een warmbloedige rivaal (Peter Gallagher) te trappelen om zijn plaatsje over te nemen, en hij lijkt daar nog in te slagen ook wanneer hij nog betere acteurs/actrices kan engageren voor nog aantrekkelijker filmprojecten.

Doch deze concurrentieslag is niet de enige donderwolk waarvoor Griffin zich probeert te verschuilen. Tussen zijn briefwisseling vindt hij immers regelmatig postkaarten waarop doodsbedreigingen worden geuit. De afzender is een anonieme scenarist van wie Griffin ooit de pennenvruchten in de vuilnisemmer keilde. Mill gaat de vermeende dader opzoeken, en tijdens hun woordenwisseling vermoordt hij de schrijver.  Per ongeluk weliswaar, maar dood is dood. Mill doet het ongeval op een roofmoord lijken en kiest het hazenpad.

Helaas voor hem is een ijverige politie-inspecteur (een tamponzwaaiende Whoopi Goldberg) nogal achterdochtig, vooral omdat Griffin luttele dagen na de dood van de scenarist een verhouding begint met diens vriendin June. En als klap op de vuurpijl blijft hij doodsbedreigingen ontvangen, en heeft dus de verkeerde vijand om zee geholpen...

The Player is een quasi briljante satire die het reilen en zeilen van een Hollywoodstudio op een tintelende manier uit de doeken doet. Meteen leverde regisseur Robert Altman, die zijn hoogdagen beleefde tijdens de jaren 70 (toen hij 14 films afleverde in 10 jaar tijd) met o.a. M*A*S*H en Nashville, de meest besproken film van het jaar af. Dat komt niet alleen omdat hij zonder schroom de vuile was van Hollywood buiten hangt, maar ook omdat de film is volgestouwd met zo'n zestigtal cameo's van bekende Hollywoodsterren (van regisseur Sydney Pollack tot Bruce Willis) en ontelbaar veel verwijzingen bevat naar de groten uit Amerika's gouden verleden (Hitchcock, Bogart, King Kong,...).

Deze knipoogjes houden dan ook de vaart in het verhaal, waardoor The Player constant schommelt tussen een hemels zoekplaatje en een demonische, erg cynische detectivethriller. Vooral de ontknoping (de identificatiescène) is een echte giller. Hoe geniaal de ironie van The Player ook mag geëtaleerd worden, toch is dit vooral de film van Tim Robbins, die op een schitterende wijze in de huid van de gladde Griffin Mill kruipt. Hij bevestigt daarmee niet alleen eerdere bravourevertolkingen zoals in het prachtige Bull Durham, maar effent ook op niet mis te verstane wijze het pad voor zijn regiedebuut Bob Roberts dat zopas in de States werd gereleased.