Wassen, plassen, strijken, de shih tzu in bad doen, zappen tussen Vier, Vijf en Vitaya, onderbroeken repareren en quantumfysica-aquarellen delen op Instagram … en alles tegelijkertijd. Een vrouw kan dat. Het is niet voor niets dat zij geboekstaafd staan als het sterke geslacht.

Dat vrouwen sterk zijn, wil regisseur Pierre Morel (“Taken 1 & 2”) wereldkundig maken in “Peppermint”. Uiteraard zal Jennifer Garner bovenstaande zaken ook wel allemaal – tegelijkertijd – kunnen, maar daar is Morel niet zo geïnteresseerd. Hij toont de taaiheid van de vrouwen aan door in te zoomen op Garner die - semitegelijkertijd - eigenhandig een diepe wonde in haar lichaam hecht met een nietjesschieter en de hechting dichtkleeft met dikke grijze tape. En dat nadat ze even daarvoor een stocklatino een getatoeëerd kopje kleiner heeft gemaakt.

“Peppermint” past dus wis en waarachtig in het actiehok, maar er kan ook gelachen worden. Zeker met de manier waarop Morel slaafs alle kenmerken van het wrakerige vigilantegenre in een film giet die evengoed “Death Wish 1774 en een half” als titel kon hebben.

Met een snorloze Garner als wraakengel die – vijf jaar nadat haar echtgenoot en dochtertje werden omvergeknald door een paar bendeleden van een aan een drugskartel gelieerde stockslechterik – uit haar as verrijst om iedereen die ze verantwoordelijk acht voor de moord en haar verdriet om te brengen. Niet alleen de drie schutters dus, maar ook de volledige entourage van de dealer, inclusief de stockblanken die zich lieten omkopen tijdens het proces.

Het resultaat: tonnen clichés, vaten lawaaierige pief, poef, paf-actie en kisten kunst- en vliegwerk die door de grote dosissen familiariteit uitsluitend tong in kakerig werken. Serieus moet je “Peppermint” geenszins nemen, maar het blijft opvallend hoe gemakkelijk (Amerikaanse) actiecinema blijft grossieren in reactionaire tand om tand-eepjes die zelfs geen moeite doen om enige originaliteit in te lassen, laat staan om logica te fêteren. Waardoor het zelfs lastig wordt om ongein als “Peppermint” - of de recente “Death Wish”-herinterpretatie - als schuldig pleziertje te kunnen smaken.