Vakantie, het blijft voor velen een must op de jaarkalender. Zo staan strandvakanties in het buitenland bij veel zonnekloppers bovenaan de verlanglijst. Of dat nog zo zal zijn na het zien van M. Night Shyamalans Old is nog maar de vraag. Want het exotische strand waarmee de eigenzinnige en niet door iedereen in de bovenste schuif liggende cineast je naar meetroont is bedekt met nachtmerriezandkorrels. En die krijg je niet gemakkelijk van tussen de tenen.

Shyamalan blijft met Old trouw aan zijn voorliefde annex obsessie voor gezinsdynamieken. De film mag dan wel een zonovergoten outfit aantrekken, het is in de eerste plaats toch een duistere horrorthriller. Hij adapteerde zelf de in 2010 verschenen graphic novel Sandcastle annex Château De Sable van Pierre Oscar Lévy en Frederik Peeters en trok met cast en crew naar de Dominicaanse Republiek om er de zonnige spookplaatjes te schieten. Al gaf hij ook een eigen twist aan het bronmateriaal: de vork in de steel bijvoorbeeld is volledig op het conto van Shyamalan te schrijven.

In een luxeresort krijgen een paar gasten van de manager te horen dat er in de buurt een afgelegen privéstrand is, weg van alle drukte. Uiteindelijk krijgen tien toeristen een lift naar daar en het duurt niet lang vooraleer blijkt dat het strand behalve afgelegen ook dodelijk is. Iedereen op het strand wordt binnen het tijdsbestek van een uur zo’n twee jaar ouder, waardoor iedereen binnen twee dagen onvermijdelijk dood is. Wat maakt dat een zesjarige knul en zijn elfjarige zus aan het eind van het strandjutten beide vijftigers zijn en dat hun ouders tegen dan van ouderdom zijn gestorven. Een op zijn zachtst gezegd intrigerend uitgangspunt. Vrees niet: dit stukje is niet behekst en tijdens het lezen ervan word je maar twee minuten ouder. Een al bij al faire deal, me dunkt.

Shyamalan heeft zowel ruimte voor het menselijk aspect als voor de spanningsfactor. De gestrande strandmensen proberen wel degelijk om naar de bewoonde wereld terug te keren, maar dat blijkt onbegonnen werk. Waarom dat zo is, legt Shyamalan netjes uit. Het hoe en waarom krijgt aan het eind trouwens ook een nette verklaring: Old is geen film die eindigt met een open einde of waarin je zelf de puntjes moet verbinden. En dat is best fijn voor een film die - wars van alle pretentie of intermenselijke dramatiek - in de eerste plaats toch een rechtlijnige mystieke genrethriller is.

Op het centrale voorplan staan Gael Garcia Bernal en Vicky Krieps als een koppel dat tijdens de vakantie hun scheiding wil aankondigen aan hun kinderen. Maar dat zich door de bokkesprongen van de tijd op het stand toch genoodzaakt ziet om samen oud te worden. Ook nog op de kokosnoot … excuus het appel: Rufus Sewell als gekke dokter die met zijn moeder, modelvrouw en kleindochter komt vast te zitten en een koppel waarvan de vrouw epileptisch is. Al zal Old je niet kriebelen door de karakterinteractie: het speelveld is interessanter dan de pionnen die Shyamalan erop plaatst. De huwelijkscrisis van Bernal en Krieps zal je niet raken, en de turbogroei van de kinderen is in de eerste plaats ook eerder fascinerend om wat het is dan hoe het op een welhaast Blue Lagoon-achtige manier wordt ingevuld.

Old past perfect binnen het oeuvre van Shyamalan en toont eens te meer aan dat de man op zijn interessantst is als hij zijn eigen zin mag en kan doen. Geen The Last Airbender of After Earth-toestanden hier, maar een film die - ook al vertrekt hij van bestaand materiaal - finisht als vintage Shyamalan. Manna dus voor de fans, en beschimmeld desem voor wie dat niet is. Smakelijk.

De extra’s voegen weinig toe aan de film: iets teveel promotionele peptalk in de EPK om echt relevant te zijn. Je krijgt wel een rondgang op de sets en het strand en een paar interessante anekdotes over het productieproces, maar daarmee heb je het beste ook wel gehad. Het handvol verwijderde scènes voegt ook niet veel toe: sommige van de weggeknepen momenten duren zelfs maar een vijftiental seconden.