1953 was een goed jaar voor Marilyn Monroe en voor haar fans. Met maar liefst drie films waarin haar naam helemaal bovenaan de generiek stond maakte ze met veel aplomb de sprong van bijrolcontractactrice naar iconische superster.

Die sprong heeft ze te danken aan Daryl F. Zanuck die er eigenhandig voor zorgde dat Marilyn de hoofdrol kon vertolken in Niagara. Als moordzuchtige femme fatale dan nog wel. De rest van Monroes uitput in 1953 – Gentlemen Prefer Blondes en How To Marry A Millionaire – leunde dichter aan bij de films waar Monroe tot het einde der tijden zal voor worden herinnerd.

Niagara was een idee van scenarist/producent Charles Brackett. Die wou een film maken die zich voor een groot deel afspeelde rond de toeristisch aantrekkelijke Niagarawatervallen die tussen de staten New York en Ontario de grens vormen tussen Amerika en Canada. Coscenarist Walter Reisch opperde het idee om er een moordthriller van te maken, daarmee haaks ingaand op het imago dat de watervallen hebben als romantische setting voor huwelijksreizen en aanverwante uitjes.

Toch zit er een huwelijksreis in het script: dat van Jean Peters – die de aanvankelijk gecaste Anne Baxter verving – en Max Showalter om precies te zijn. In het bungalowpark waar ze verblijven lopen ze Monroe en Joseph Cotten tegen het lijf. Zij een overspelige sekspoes, hij een manisch-depressieve voormalige militair die razend jaloers is op de verleidelijke exploten van zijn echtgenote. Monroes plan om Cotten te laten vermoorden door haar minnaar loopt niet helemaal zoals gepland, en de weerslag van die moord(poging) zuigt ook de huwelijksreizigers mee in het gesponnen web.

Als bonafide thriller weet Niagara niet altijd te overtuigen, al laat regisseur Henry Hathaway het netjes eindigen met een actiescène tussen wel heel wilde stroming. Niagara heeft vooral/enkel historische filmwaarde door de verschijning van Monroe die – zeker in haar paarse jurk – al lekker iconisch mocht zijn twee jaar voor ze een ander kleed liet wapperen boven een metrorooster.