De (eindejaars)uitspattingen van 2007 zijn nog maar amper doorgespoeld, of Hollywood laat bij het begin van het nieuwe Belgische filmjaar meteen al het slechte zien waar ze goed in zijn: overbodige, puur voor het geld gemaakte sequels met een artistieke waardegraad die je op geen enkele gegalvaniseerde gradenboog terugvindt. ”National Treasure: Book Of Secrets” is immers niets meer dan een nauwelijks opgewarmd kliekje dat op drie weken tijd toch al meer dan 170 miljoen dollar opleverde aan de Amerikaanse kerstkassa’s, waardoor deze film zelfs meer gaat opleveren dan de eerste “National Treasure” in 2004. We zullen ons al maar verzoenen met het feit dat Ben Gates binnen een paar jaar met een derde biosavontuur op de proppen zal komen. Misschien vijlt hij dan een geheime boodschap uit de linkerteen van Manneken Pis.

Personages introduceren is er niet bij in deze film: regisseur Jon Turteltaub en producent Jerry Bruckheimer gaan er van uit dat je de vorige film zag, en vallen zo goed als onmiddellijk met de actie in huis met een proloog die (nogal kig) de aanslag op Abraham Lincoln reconstrueert net na de Amerikaanse burgeroorlog. Vijf minuten later zijn we in het heden en zien we hoe schattenjager Ben Gates (Nicolas Cage) en zijn vader (Jon Voight) tijdens een congres verhalen hoe hun voorvader Thomas Gates destijds probeerde om de aanslag te voorkomen. Niks van, beweert een zekere Mitch Wilkinson (Ed Harris) die met een uittreksel uit een dagboek zwaait waarop staat dat Thomas Gates één van de samenzweerders was achter de aanslag op Lincoln. Ben wil uiteraard de naam van zijn betovergrootvader gezuiverd zien, en gaat samen met sidekick Riley Poole (Justin Bartha) en (ex-)vriendin Abigail Chase (Diane Krüger) op zoek naar bewijsmateriaal dat Wilkinson tegenspreekt. Al gauw is duidelijk dat er meer op het spel staat, en leidt de zoektocht naar een historisch artefact: de gouden stad van Cibola…

Toegegeven, Bruckheimer en de Disney-studio’s kunnen hun familievriendelijke actieprent goed verkopen. Het is typisch zo’n film waarvan je vooraf vermoedt dat het resultaat niet echt om over naar huis te schrijven zal zijn, maar toch krijg je je zover om naar de bioscoop af te zakken om vervolgens te concluderen dat de film een zekere aantrekkingskracht bevat als onschuldig escapisme. In de schaduw varend van een succesvol (maar ook al geen potten brekend) origineel, is de cast uitgebreid met bekende namen als Ed Harris en Helen Mirren (die laatste draaft op als de moeder van Ben Gates die mee helpt speuren naar de schat) zodat er ongetwijfeld mensen op deze film afkomen die anders gewoon maar op hun luie krent in de sofa bleven wachten op de vierde “Indiana Jones”-prent die eind mei wereldwijd in de zalen komt.

Formulaïscher kan deze film hoe dan ook bijna niet zijn: een speurtocht in gewijde Amerikaanse instellingen (daarnaast mag Gates ditmaal ook inbreken in Buckingham Palace), een alle remmen los autoachtervolging (heel wat lijntjes op de eindgeneriek zijn gereserveerd voor stuntmannen) en een climax met een hoog “Indiana Jones” en “Romancing The Stone”-gehalte. Dit alles doorspekt met leuke dialogen voor de sidekick, semi-romantisch gekibbel tussen Cage en Krüger, komische intermezzi van Helen Mirren… verrassen doet deze film nooit, bekoren af en toe. We zullen ons maar troosten met het feit dat we al veel slechtere films in het genre hebben gezien en dat er tussen de voorspelbare lijntjes door af en toe toch wel wat te lachen valt. Want de makers van deze film proberen toch om hun doelgroep te bekoren. Sommige dialogen zijn best te pruimen, maar helaas kan de climax niet verlopen zonder moraliserende uitwijdingen over zelfopoffering en vergevingsgezindheid. Daar is op zich niets op tegen, maar hier komt het toch maar wat bij de haren gesleurd over.

Wie na deze film niet genoeg kan krijgen van de gouden stad van Cibola raden we trouwens de lekker lezende strip van Carl Barks uit 1954 aan. In “The 7 Cities Of Cibola” gaan Dagobert en Donald Duck ook op zoek naar deze mythische stad, al worden ze uiteraard gedwarsboomd door de dekselse Zware Jongens. Een zoekrobotspeurtocht op het internet brengt je ongetwijfeld moeiteloos naar dit avonturenpareltje.