De houdbaarheidsdatum van Roland Emmerichs aardbolvernietigende rampencinema is duidelijk verstreken. Al staat het Emmerich natuurlijk vrij om in een later stadium op de proppen te komen met een film die deze openingszin tegenspreekt. Maar met Moonfall bewijst hij iets te nadrukkelijk dat hij genregewijs in rondjes dwaalt en dat hij maar bitter weinig interessants meer weet toe te voegen aan zijn ‘de wereld is om zeep’-oeuvre. Alle overdadige CGI ten spijt.

In tegenstelling tot pakweg Independence Day, The Day After Tomorrow en 2012 is dit eerder een sciencefictionfilm, daar het gros van Moonfall zich in de ruimte afspeelt. Waardoor Emmerich eigenlijk zijn eigen Armageddon heeft gemaakt. Waar de troepen van Michael Bay destijds een op de aarde afkomende meteoriet moesten zien te vernietigen voor de impact op onze gebetonneerde planeet zijn het hier drie dapperen die moeten vermijden dat de van koers veranderde maan niet tegen de aarde knalt. Blijkt bovendien ook nog dat de maan eigenlijk geen hemellichaam is maar een artificiële megastructuur die door aliens is ontworpen. Technisch klopt die aliens niet volledig, maar vooruit … geen volledige spoilers hier. Halve volstaan.

Wereldredders van dienst zijn Patrick Wilson, Halle Berry en de uit Game Of Thrones geplukte John Bradley. De eerste twee zijn astronauten, de derde een samenzweringstheorieaanhanger die al een tijd op de hoogte was van de valse maan boven onze hoofden. Bradley heeft de eer en het genoegen om de rol van sidekick op zich te nemen, terwijl Wilson en Berry de serieuzere kant van de zaak op hun conto mogen schrijven. En Donald Sutherland verschijnt ook drie minuten in beeld. Juich.

Tijdens de opbouw van Moonfall weet Emmerich nog enigszins te enthousiasmeren. Lees: het eerste uur is beduidend beter dan het tweede. Van zodra de missie naar de maan vertrekt zakt alles als een pudding in elkaar. En valt het extra op hoe zwak de nevenplot op aarde – waarin de kinderen van Wilson en Berry zich in veiligheid moeten zien te brengen – is. Emmerichs scenario’s drijven weliswaar steevast op een groot aantal breed uitgetekende soapplotlijnen, maar ditmaal is het toch wel echt knudde. En wat ook opvalt in dat tweede uur is dat Emmerich de controle over de plot verliest. De manier waarop hij een nieuw genesisverhaal creëert en zelfs een ruimteoorlog van stal haalt zou je als bewonderenswaardig kunnen omschrijven, ware het niet dat deze revelatie rommelig en zonder enige vorm van animo in de zaal wordt gegooid. Het is dan dat Emmerich het kalf niet alleen definitief verdrinkt, maar ook fermenteert, door vissen laat opvreten en onder het zand begraaft.

Emmerich financierde zijn project grotendeels met onafhankelijk geld en hoopte genoeg zielen naar de bioscoop te krijgen zodat hij twee sequelideeën kon uitwerken. Die zielen lieten helaas voor hem grotendeels op zich wachten, waardoor Moonfall vooral voor een financiële kater zal zorgen. Tenzij het Chinese publiek de film wel blieft. Voorlopig is de kans dat dit een franchise wordt echter aan de kleine kant. Hoera. Hiep hiep. Sorry hé.