Ja, er zit potentieel in “Mission: Impossible - Ghost Protocol”, het vierde deel uit de franchise waarin Tom Cruise zijn eigen superstercharisma tot in de zestiende macht mag en kan uitmelken, maar het komt er niet volledig uit. Hoofdreden hiervoor is het scenario dat zich bedient van een McGuffin-afdankertje uit het tijdperk toen Roger Moore nog 007 op zijn visitekaartje had staan: een Russische gek die er met de codes van kernwapens vandoor gaat en van plan is om de wereld naar de hel en verdoemenis te bombarderen. Met als motief dat hij waarschijnlijk een Adam Sandler-film of twee te veel gezien heeft, maar dat wordt niet expliciet vermeld.

Openen doen we in Boedapest, waar IMF-agent Holloway (vertolkt door de toch niet volledig verloren Josh Holloway) wordt vermoord tijdens een missie om lanceringscodes voor kernraketten te onderscheppen. Zijn collega’s Jane Carter (Paula Patton) en Benji Dunn (Simon Pegg) zetten na het verlies van hun collega koers naar Moskou, om er Ethan Hunt via een meticuleus uitgedokterde reddingsoperatie te bevrijden uit de gevangenis waarin hij opgesloten zit. Eens vrij krijgt Ethan de opdracht om samen met Jane en Benji naar het Kremlin af te zakken om de identiteit van “Cobalt” (Michael Nyqvist uit de “Millennium”-trilogie) te achterhalen.

Cobalt is de codenaam van een Rus die van plan is om de wereld op te blazen. Dat het hem menens is, bewijst hij door het Kremlin op te blazen. Een aanslag waar het IMF de schuld van krijgt. Waarop Ethan Hunt en co zich genoodzaakt zien om onofficieel en in het geniep (volgens het zogeheten 'ghost protocol') Cobalt op te sporen en meer aanslagen te voorkomen. Een missie waarvoor ze het gezelschap krijgen van analist William Brandt (Jeremy Renner). Een analist die echter meer dan één troef bezit en niet vies is van veldactie, zo blijkt al snel.

De eerste stop van het globetrottend avontuur van de IMF’ers leidt naar Dubai, waar de moordenaar van Holloway de lanceringscodes wil verkopen aan Cobalt. Een passage die meteen het beste deel van de film vormt. Na een aardig, maar niet wereldschokkend begin en voor een toch wat teleurstellende climax in India, waar de aanwezigheid van Anil Kapoor (“Slumdog Millionaire”) de film naar gebieden stuurt waar de farce koning is, is het lange middenstuk de echte koopwaar van “Mission: Impossible – Ghost Protocol”. Cruise zet er meteen de egobloemetjes buiten met nog maar eens een klimpartij: ditmaal op de BurjKalifa, het hoogste gebouw ter wereld. Een klim die een lange achtervolgings-/spionagesequentie inzet die barst van gensterslaande dubbele bodems en climaxen. Een klimstunt die trouwens door Cruise zelf werd uitgevoerd, en waarvoor geen stuntman werd gebruikt. Wat niet wil zeggen dat Cruise zonder hulpmiddelen het gebouw beklom. Hij was wel degelijk goed vastgemaakt met kabels, maar die werden in de postproductie digitaal verwijderd door de effectengoochelaars van Industrial Light And Magic.

Ook in de coda gaat het nog even mis: de link waardoor deze film zich verbindt met “Mission: Impossible III” is vrij overbodig, daar de poging om een zweem menselijkheid (of goedkoop sentiment, het is maar hoe je het bekijkt) binnen te loodsen in wat toch enkel maar hersenloos popcornentertainment is, oogt vrij overbodig. Al is het tegelijkertijd misschien wel een brugje naar een eventuele vijfde onmogelijke missie. Gezien de goede ontvangst in de zalen van deze “Ghost Protocol” is die kans alvast meer dan reëel. Desalniettemin trekt animatieregisseur Brad Bird (“The Iron Giant”, “The Incredibles”, “Ratatouille”) zich aardig uit de slag met zijn “live action”-debuut en amuseert hij zich duchtig met de robuuste setpieces. Wat op zich zeker ruimschoots genoeg is voor twee uur aimabele spionagepret, maar als puntje bij paaltje komt ontbreekt toch net die extra (scenario)punch om de adrenaline echt naar de elf op de actieversterker te sturen.