Wat als Carrie White geen telekinetische krachten en geen godvrezende koekeloeremoeder had, maar in plaats daarvan veel geduld zodat ze haar woede ruim twintig jaar kon opsparen om daarna de pestkoppen die haar middelbareschoolleven tot een hel maakten een wraakkoekje van eigen deeg te geven? En – terwijl ze toch bezig is – ook maar meteen hun tienerkinderen in haar web lokt?

Dat is zowat de premisse van “Ma”, een slasher annex psychologische horror annex tienerthriller. Met een hoek af, volgens regisseur Tate Taylor (“The Help”, “Get On Up”, “The Girl On The Train”) die naar eigen zeggen zin had om eens iets wild te doen. En daarbij meteen ook een project koos waarin Octavia Spencer op het voorplan stond in plaats van aan de zijlijn. Ook al leverde die zijlijn haar dusver drie Oscarnominaties op. En ze wist zelfs een beeldje te verzilveren in Taylors “The Help”. Maar goed, Spencer wou ook eens ‘iets anders’ en nadat Taylor een scenario kreeg toegespeeld van horrorproductent Jason Blum was de deal snel in kannen en kruiken.

“Ma” gooit niet meteen alle kaarten op tafel, maar laat de kijker aanvankelijk in het ongewisse over de plannen van Sue Ann (Spencer). Een ietwat verbitterde vrouw met nogal wat issues zo blijkt, en vastbesloten om niet over zich te laten lopen. Wanneer ze op een dag in contact komt met vijf zestienjarigen die haar vragen om drank te kopen voor hen, nodigt ze hen meteen uit om te komen feesten in haar kelder.

Plaats genoeg, zo blijkt. En geen politie in de buurt om hen op de vingers te tikken. Wat ook blijkt: dat Sue Ann een verborgen en in de eerste alinea ietwat gespoilde agenda heeft die ze traag maar zeker pagina voor pagina omdraait.  

Taylor gaat nogal onbekommerd voorbij aan de logicagaten in het script – meteen de reden dat “Ma” meer sputtert dan sprint. De gevaren en valstrikken van social media als passepartoutoplossing gebruiken oogt tegelijkertijd slordig en geïnspireerd. Maar het connecteert wel met de doelgroep.

En dat is meteen het gevoel dat overheerst: dat Taylor meer geïnteresseerd was in een paar goedkope shocks voor de rijpere jeugd dan in het afleveren van een waterdichte chiller die de genreconventies echt op een hoopje gooit. Met als logisch resultaat dat “Ma” veel minder subversief of consistent is dan het had kunnen of willen zijn.