Je kent ze wel die hoogbegaafde kinderen.  Amper de wieg ontgroeid tokkelen ze klassieke stukken op een piano, in het kleuterklasje dreunen ze de verzamelde werken van Shakespeare op, en rond hun zevende levensjaar leiden ze debatten over de ontleding van idiote zinsconstructies uit toevallig in handen gekregen filmbesprekingen.

Fred Tate (Adam Hann-byrd) is er zo eentje. Alleen is hij wel een buitenbeentje, zelfs vergeleken met collega wonderkinderen.  Fred is verlegen en dromerig van aard, loopt voortdurend te piekeren over de zin van het leven en vertoeft in een zo goed als afgesloten wereld, waar zelfs moeder Dede (Jodie Foster) niet altijd welkom is.

De psychologe Jane Grierson (Dianne Wiest) die in het verleden al menig superbegaafd kind in het voetlicht plaatste, wil met Fred hetzelfde doen, en is vastbesloten om zijn intellectuele capaciteiten tot de laatste druppel uit te melken. Daar is Dede niet altijd voor te vinden, en zij wil haar 'speciale' zoon tot het uiterste beschermen.

Toch geeft ze de toestemming om Fred een tijdje met andere 'little men' te laten optrekken. Op die tocht zal Fred moeten kiezen tussen geestelijke triomf en moederlijke genegenheid.

Jodie Fosters regiedebuut bulkt uit van de goede bedoelingen, maar graaft helaas niet diep genoeg. Cruciaal bedoelde momenten blijven teveel aan de oppervlakte zweven, waardoor je zeker in de juiste stemming moet zijn om dit intimistische onderonsje echt naar waarde te kunnen schatten. De met sarcasme en onverschilligheid opgeladen batterijen vervang je voor een Tate-bezoekje dan maar beter door emotioneler aanvoelende stroomladingen. En laat ik dat nu net vergeten zijn.