Achter elke geslaagde man staat een zeurderige vrouw. Neem nu Zorro, ofte Don Alejandro De La Vega Antonio Banderas. De brave man vult zijn dagen met het bevrijden van onderdrukte arme boeren van het juk van de rijke overheerser, en nu wil zijn echtgenote Elena Catherine Zeta-Jones dat hij zijn oogmasker en cape aan de sequoia's hangt. Tss tss. Zorro belooft om zo snel mogelijk aan haar wens te voldoen zodat hij mee kan instaan voor de opvoeding van zijn zoontje Joaquin. Maar helaas, de plicht blijft roepen: Californië staat anno 1850 immers op het punt om de Verenigde Staten van Amerika te vervoegen en het is Zorro's plicht ervoor te zorgen dat de aansluiting fair en democratisch verloopt. Een paar onverlaten is er immers op uit om de verkiezing te boycotten, en alles heeft tot gevolg dat Zorro met lede ogen moet toezien hoe Elena hem uiteindelijk verlaat, de scheiding aanvraagt en bij de gecultiveerde wijnboer Armand (Rufus Sewell) intrekt. Verliest de vos zijn streken of is er meer aan de hand?

The Legend Of Zorro is (en dan houden we het nog beschaafd en kort) een overbodig vervolg op The Mask of Zorro uit 1998. In die film werd de legende nog wat in leven gehouden (er was de overdracht van Zorro Sr. Anthony Hopkins) naar Zorro Jr. en de film had een vlotte verhaalstructuur boordevol gezonde knipogen. Deze opvolger echter lijkt gefilmd door een regisseur met een L-plaatje op de camera. Telkens als je denkt dat de film eindelijk uit de startblokken is geschoten, valt alles weer stil of sputtert het ter plaatse.

Martin Campbell kan zijn geslaagd uitje van zeven jaar terug duidelijk niet herhalen, al amuseert hij zich duchtig tijdens de actiescènes die hij filmt als een mengeling tussen Indiana Jones en James Bond. De film opent met een vlotte en leuke actiescène op een brug in aanbouw en eindigt met een lange achtervolging op een trein. Het zijn de enige twee scènes die wat ballen aan hun lijf hebben. Probeer tijdens de treinclimax maar eens te ontdekken dat de trein eigenlijk een miniatuurtrein is die gebouwd is door de speciale effecten-bollebozen van Peter Jackson’s WETA. Meteen het bewijs dat technische vooruitgang niet voldoende is om cinematografisch te scoren: de overduidelijke fake poppetjes in de achtervolging met mijnkarretjes in Indiana Jones and the Temple of Doom komen dan wel lachwekkend over ruim twintig jaar na datum, maar de film geldt nog steeds als een klassieker in het ‘matineegenre’. Een status die The Legend of Zorro resoluut op zijn buik mag schrijven.

Het verhaal is bij vlagen irritant, valt ontelbaar keer in herhaling en is meer dan eens ronduit vervelend. Goed, dit is een familiefilm die probeert zo kindvriendelijk mogelijk te zijn (en waarin huurmoordenaars al eens een klokhuis tegen het achterhoofd gekatapulteerd krijgen), en er mag al eens gelachen worden met een dronken paard. De vraag blijft echter of het jonge grut een snars zal snappen van de politieke achtergrond van het verhaal, laat staan van de uiteindelijke bedoelingen van de samenzweerders.