In april 2010 hadden we bij Filmfreak nog vijf sterren veil voor Matthew Vaughns verfilming van Mark Millars en John Romita Jr.’s comic “Kick-Ass”. Achteraf gezien waarschijnlijk een te veel, maar soit … als subversief (en controversieel) actie- en geweldspektakel viel er heel wat plezier aan te beleven. Drie jaar later en “Kick-Ass 2” moet het met amper anderhalve ster zien te rooien. Dat is er dan misschien een halve te weinig, het zet symbolisch in elk geval het kwaliteitsverschil tussen beide prenten in de verf.

Matthew Vaughn bleef enkel als producent op post, en de regie werd toevertrouwd aan de relatief onbekende B-filmer Jeff Wadlow die eveneens het scenario mocht neerpennen. Wadlow krijgt op beide terreinen een onvoldoende: chaotische regie, repetitief scenario, infantiele plotkronkels … geen bank vooruit en zeker geen kus van de lerares. En al helemaal niet van Jim Carrey, die hier te zien is in een bijrol als kolonel Stars And Stripes, een superheld die superschurken een gewelddadig poepje laat ruiken. Te gewelddadig, oordeelde Carrey die een paar weken voor de release liet weten zich van het eindresultaat te distantiëren. Zogezegd om de manier waarop in “Kick-Ass 2” geweld wordt verheerlijkt, wie Carrey hier echter aan het werk ziet is eerder geneigd te geloven dat Carrey zich vooral schaamde voor zijn abominabele acteerprestatie.

“Kick-Ass 2” gaat verder waar het vorige hoofdstuk ophield. Mindy MacReady (alias Hit-Girl) (Chloë Grace Moretz) moet van pleegvader Marcus (Morris Chestnut) haar superheldenkostuum over de haag gooien na de dood van haar vader, en een normaal leven opbouwen vanop de schoolbanken. Daarnaast heeft Dave Lizewski (alias Kick-Ass) (een fletse Aaron Taylor-Johnson) weinig zin om terug superheld te zijn na de clash met de bende van Frank D’Amico. Daves eenmansactie inspireerde in elk geval heel wat andere modale Amerikanen om in een zelf gefabriceerd superheldenkostuum de straat op te trekken. Zo veel zelfs, dat Dave hen uiteindelijk alsnog wil vervoegen en aan Mindy vraagt of zij hem wat wil trainen.

Wanneer Marcus Mindy betrapt is het echter over en uit met de superheldenpret. Terwijl Mindy wegkwijnt op de door tienerteefjes bevolkte schoolbanken, sluit Dave zich aan bij 'Justice Forever', een door Jim Carrey geleide vigilante-beweging die het gangsterschuim van de straat wil scheppen. Tegelijkertijd komt ook Chris D’Amico (alias Red Mist) (een tenenkrommend slechte Christopher Mintz-Plasse) boven water. Die zint nog steeds op wraak na de dood van zijn vader, en hij zet alles op alles om Kick-Ass bij de lurven te vatten. Zij het niet meer onder de naam Red Mist, maar onder het meer censuurgevoelige The Motherfucker. Wanneer hij weet krijgt van Justice Forever, schakelt hij op zijn beurt meedogenloze moordenaars en sadisten in om zijn bende te vervolledigen en een clash tussen de goede, de slechte en de lelijkerds is onafwendbaar.

De synopsis leest weliswaar als een logische verderzetting van de oorspronkelijke verhaallijn, maar Wadlow krijgt er geen leven in. Integendeel: personages die in de eerste film tot de verbeelding spraken zijn hier vervallen in zielloze karikaturen die alles wat drie jaar terug netjes was opgebouwd met een paar meppen terug naar af sturen. De potente Mark Strong vervangen door Mintz-Plasse en zijn bende misfits was geen goede zet, net zomin als het inlassen van bewust schabouwelijke en amateuristisch gedoseerde tienerhumor. Blijven over: een paar scènes waarin de over de top aanpak wel werkt - zoals die waarin een Russische eenogige bodybuildster in haar eentje een volledig politiepeloton tegenhoudt en daarbij zelfs een grasmaaier in de strijd gooit. Opflakkeringen geslaagde foute actie die helaas niet volstaan om de fletsheid van deze op alle fronten teleurstellende en inferieure sequel te maskeren.