Ze bestaan nog: films die open, bloot en ongegeneerd mikken op vrouwen van rijpere leeftijd. “Julie & Julia” moet, met zijn twee ware verhalen voor de prijs van één, binnen dit genre zowat de vapeurkeshemel zijn.

Primadonna nummer een: Julia Child (vertolkt door Meryl Streep), die met haar tv-kookprogramma “The French Chef” in 1963 het pad effende voor iedere (amateur)kok die later de analoge en digitale ether zou platpureeën. Al staat de film vooral stil bij de ontstaansgeschiedenis van Childs bestseller 'Mastering The Art Of French Cooking' (verschenen in 1961) die zowat elke Amerikaanse huisvrouw liet kennismaken met de fijne en minder fijne kanten van de Franse keuken. Julia verzeilde in Parijs in 1948 aan de zijde van haar echtgenoot Paul (Stanley Tucci) die er als diplomaat gestationeerd was. Het was Paul die Julia warm maakte voor de zogenaamde ‘nouvelle cuisine’ en die er voor zorgde dat ze kookles kon volgen aan de befaamde kokschool 'Le Cordon Bleu'.

Vrouwmens nummer twee: Julie Powell (Amy Adams), die in 2002 besluit om alle recepten uit Childs boek (524 in totaal) op een jaar tijd klaar te maken en haar bevindingen, tips en gemoedstoestand meteen maar op een blog te gooien. “The Julie/Julia Project”-blog wordt na verloop van tijd razend populair en in 2005 giet Powell haar blogschrijfselen in het boek “Julie & Julia: 365 Days, 524 Recipes, 1 Tiny Apartment Kitchen” dat later werd hertiteld in het gemakkelijker bekkende “Julie and Julia: My Year Of Cooking Dangerously”.

Nora Ephron (“Sleepless In Seattle”, “You’ve Got Mail”) kwam op het idee om beide verhalen en boekgeboortes in één film te gieten, en laat de beide vrouwenhistories uiteraard door elkaar lopen om te vermijden dat je twee strikt afgelijnde (kort)verhalen krijgt. Het ene moment zit je dus te kijken naar Julia Childs avonturen in het naoorlogse Parijs, het andere naar Julie Powell die in het hedendaagse New York Childs recepten onder de knie probeert te krijgen. Boeiend ?  Niet echt, nee. Powells verhaal (al doet Amy Adams haar best om de truttemie zo aimabel mogelijk te maken) is ‘nothing ado about nothing’ en wordt volgens de angstvallige genrebeperkingen van de doorsneeromcom ingeblikt. Let maar op de sullige interacties van haar echtgenoot (nogal zoutloos neergepoot door Chris Messina). Voor de geïnteresseerden: Powell blogt nog steeds en gooit eind dit jaar haar tweede boek 'Cleaving: A Story Of Marriage, Meat And Obsession' op de markt. Ironisch genoeg doet ze hierin haar inmiddels gestrand huwelijk uit de doeken. De historische relevantie van Julia Childs’ leven in het Frankrijk na de tweede wereldoorlog (ergens moet waarschijnlijk iets interessants zitten over de positie van de vrouw in wat hoofdzakelijk een mannenwereld was/is) levert ook geen grote cinema op. Meryl Streep smeert Childs opvallende maniërismen als een brede farce uit en test in die hoedanigheid vooral de tolerantiemeter uit.

Niet echt spek voor onze bek, deze fletse culinaire reconstructie. En zeggen dat het leven van “The Swedish Chef” ongetwijfeld wel boeiende cinema had opgeleverd, alle “moet moet moet”’s nog aan toe.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2009).