David O. Russell heeft het momenteel precies gemakkelijk om films te maken. Gewoon even polsen of Jennifer Lawrence, Bradley Cooper en Robert De Niro vrij zijn. Indien dat zo is, projectcontract laten ondertekenen en klaar is Kees. De waarheid zal weliswaar complexer zijn, maar nu Russell voor de derde opeenvolgende keer op drie jaar tijd samenwerkt met bovenstaand trio acteurs lijkt het aanlokkelijk om het allemaal wat karikaturaal voor te stellen. Zeker omdat “Joy”, Russells nieuwste worp, op zich een vrij karikaturale film is. Een die ‘losjes’ gebaseerd is op ware feiten.

Het leven van Joy Mangano om precies te zijn. Zij was een alleenstaande moeder met drie kinderen die begin jaren negentig met de uitvinding van de wonderdweil (de ‘Miracle Mop’) een miljoenenimperium wist uit te bouwen. Letterlijk “from rags to riches” dus. Mangano’s bezem heeft een onderstel dat eigenlijk een grote katoenen draad is. Via een inklapsysteem kan je de bezem van de steel nemen en hem wassen in de wasmachine. Door de hoge absorptiegraad van het katoen moet je de dweil/flosj ook nooit zelf meer uitwringen. Mangano vond naderhand nog heel wat andere huisvrouwvriendelijke zaken uit en veroverde de markt grotendeels door haar verschijning op het Home Shopping Network.

Russell volgt de carrière van Mangano niet volledig waarheidsgetrouw: net zoals in “American Hustle” neemt hij een bestaand gegeven om er vervolgens een grotendeels fictieve draai aan te geven. Hier lijkt het alsof hij “Joy” volledig gemodelleerd heeft naar zijn muze Jennifer Lawrence. Een beslissing die hem - gezien haar populariteit aan de boxoffice - waarschijnlijk geen windeieren zal leggen. Ook opnieuw van de partij – en het is hier dat het verhaal nogal verschilt van de werkelijkheid : O. Russells fascinatie met disfunctionele, gebroken en averechtse gezinnen.

De vaak breed-komische schets van Lawrences familiale omgeving (een aan soaps verslaafde moeder, een flierefluitende vader die door zijn minnares terug thuis wordt afgeleverd, een ex-man die vanuit de kelder probeert een zangcarrière uit te bouwen …) hebben in elk geval een hoge entertainmentswaarde. Niet in het minst door de leuke invulling met Robert De Niro als de vader, Virginia Madsen als de moeder, Isabella Rossellini als De Niro’s nieuwe vriendin en een potente Edgar Ramirez (momenteel ook te zien in de “Point Break”-remake) als Lawrences ex. Zij zorgen er voor dat “Joy” nooit echt prekerig wordt, maar eerder een tegendraadse kijk is op wat gemakkelijk een schmaltzy verhaal kon zijn. Enkel in het laatste kwartier steekt de conventionaliteit nogal nadrukkelijk de kop op.

Vraag is natuurlijk of je een boeiende film kan maken over de uitvindster van een dweil en aanverwante huishoudproducten en daarbij meer kan laten zien dan de te verwachten voor de hand liggende “American Dream”-wissewasjes? Boeiend misschien niet, entertainend dus wel. En dat komt door het enthousiasme van de cast en de regisseur die met een verhaal dat schijnbaar over niets gaat toch twee uur weten te begeesteren. Zonder evenwel dramatisch voluit te gaan: de gein primeert zonder dat dit een volbloed komedie is. “Joy” is eerder van alles wat, en dat zorgt voor een grotendeels vrijblijvende bioszit. Het geestigst is misschien nog wel O. Russells recreatie van de QVC-homeshoppingzender: materialisme op zijn best. Of slechtst, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Hoe dan ook, “Joy” is amusant tijdverdrijf, zij het minder sterk dan “Silver Linings Playbook” en “American Hustle”. Tot nader order blijft “The Fighter” nog steeds O. Russells beste en meest onderbouwde prent.