Pulp: soms zie je het van mijlvenver aankomen. Ook voor “I, Frankenstein” heb je niet meteen een telescoop of periscoop nodig om het ding in digitale rotvaart tegen het witte doek te zien kwakken. Voordeel is gelukkig dat je vooraf weet dat dit een laagvlieger zonder enige pretentie is. In die optiek krijg je als fan van 'slechte cinema' waar voor het geld. Als liefhebber van Mary Shelley of James Whale iets minder.

De origine van Shelleys creatie - voor de triviakoesterende medemens: de eerste publicatie van haar onsterfelijke gotische roman is inmiddels 196 jaar oud - wordt in amper een minuut via voice over uit de doeken gedaan. Wat regisseur Stuart Beattie (scenarist van de eerste “Pirates Of The Caribbean”-film, “Collateral”, “Australia” en “30 Days Of Night”) en comicbedenker Kevin Grevioux ons daarna laten geloven is dat Frankensteins monster ruim tweehonderd jaar na zijn bliksemflitsconceptie nog steeds in dit aardse tranendal ronddwaalt. Hij is trouwens niet de enige die de natuurlijke wetten van de sterfelijkheid trotseert. Frankensteins monster (Adam voor de vrienden) wordt immers de inzet van een strijd tussen een leger gargoyles (die synoniem staan voor de goede aartsengelen) en demonen. Die bokkepootcreaties staan onder leiding van duivelsprins Naberius (Bill Nighy in zijn zoveelste getelefoneerde slechterikenrol) en willen Adam gebruiken om een leger zielloze ondoden te reanimeren. De gargoyles – aangevoerd door koningin Lenore (Miranda Otto) – willen daar een gewijd stokje voor steken. Aanvankelijk begint de strijd tussen ‘de goede en de slechte’ in de tijd dat Shelley haar roman schreef, maar het merendeel van het scenario is gesitueerd in onze tijdrekening waar Naberius – vermomd als tycoon Charles Wessex - inmiddels beroep doet op de meest verfijnde wetenschappelijke technieken om dode materie terug levend te maken.

Ergens voel je wel het plezier dat Kevin Grevioux moet hebben gevoeld toen hij in zijn comicreeks de kans kreeg om een generatieoverschrijdende sensatie als “Frankenstein” te kunnen overhevelen naar onze tijd. Veel wordt met het idee niet aangevangen: een strijd tussen goed en kwaad die wordt gesymboliseerd door engelen en demonen, nieuw is deze insteek nauwelijks te noemen. Visueel opent het wel wat mogelijkheden: de gargoyles die zich schuilhouden op de kantelen van een omvangrijke kathedraal zijn mooi vormgegeven, de demonen die er dan weer uitzien als gladgestreken gangsterfiguren zijn dat minder.

Bijkomend probleem: het scenario dat herhaaldelijk in rondjes draait. Frankenstein wordt gevangen genomen door de gargoyles, wordt vervolgens vrijgelaten, vecht een robbertje met de demonen, wordt terug gevangengenomen, moet dan terug naar de demonen om daar de zaken recht te zetten etc. Gevolg: de meeste scènes zijn onderling inwisselbaar, zeker omdat de digitale effecten (telkens een demon sterft verandert hij in een vlammend skelet) repetitief zijn en van de set van de twee “Ghost Rider”-films lijken gesmokkeld. Of hoe Grevioux en Beattie niet veel verder komen dan hun kunstje anderhalfuur lang te herhalen.

Het verzuipen in de iets te makkelijk CGI-overdaad betekent gelukkig niet dat “I, Frankenstein” volledig in de afgrond stuikt. Hoe bewust krakkemikkig het scenario ook mag zijn, het zich zichtbaar wentelen in de eigen idioterieën werkt tot op zekere hoogte. En af en toe krijgt de goud is fout-knop daardoor toch een aanvaardbare por. Zeker wanneer het beest een alliantie vormt met de schone (Yvonne Strahovski, geen onbekende voor wie de laatste twee “Dexter”-seizoenen zag). Wel jammer dat Aaron Eckhart eens te meer zijn talent verkwanselt in een rol/film die hem eigenlijk niet waardig is: hij moet intussen toch in het snotje hebben dat hij vooral goed boert als sterkhouder in een ensemblecast dan wanneer hij helemaal alleen de dag moet zien te redden. Niet dat er veel te redden valt in deze vlug verteerde brok fastfoodcinema voor weinig discriminerende jonkies.