Het leven en het werk van Virgina Woolf is het vertrekpunt voor The Hours. Wat volgt op het moment waarop ze een belangrijke brief schrijft in het begin van de film is meteen ook de scène die aan het eind van de film wordt herhaald en waarmee één van de drie verhalen eindigt.
We gebruiken bewust geen verkleinwoord hier, want verhaaltjes zou een onvergeeflijke woordkeuze zijn voor de drie delen van de film die samen zo harmonieus verweven zijn met elkaar, maar zelfs afzonderlijk staan als een huis.

Als we een kleine opsomming maken van een deel van de cast (Jeff Daniels, Toni Colette, Miranda Richardson, Ed Harris en Claire Danes), dan selecteren we slechts wat namen uit de middenmoot van wat de bezetting van The Hours je te bieden heeft. Nicole Kidman, Julianne Moore en Meryl Streep (eindelijk terug na jaren van afwezigheid - straks ook te zien in Adaptation van Spike Jonze) zijn de respectievelijke gezichten van het verhaal van de jaren '20, dat van 1949 en het laatste wat zich afspeelt in het hedendaagse New York. De manier waarop deze drie filmgrootheden een film kunnen dragen is opmerkelijk, net als de absolute klasse die gepaard gaat met hun vertolking in The Hours. Een close-up van één van de drie gezichten is zo overtuigend en één van die dingen waarom een mens zich op regelmatige tijdstippen terugtrekt in de donkere za(a)l(en, alhoewel weinig films de klasse uitstralen als deze.
Bij zo'n moment ben je je niet bewust dat de seconden wegtikken maar zou je als filmfanaat die kwaliteit weet te appreciëren wensen dat aan zo'n scènes geen einde komt.

The Hours is dus een film met klasse en niet alleen omwille van de cast, ook de sublieme manier waarop het boek wordt 'vertaald' naar een film(scenario) zal de filmprijzen niet mislopen.  
Het duurt niet zo lang voor het duidelijk wordt wat het directe verband is tussen de drie verhalen. Iets later wordt ook de rode draad zichtbaar dat het telkens gaat om mensen die het gevoel hebben hun leven te leven voor anderen.
De cirkel is helemaal rond wanneer op het einde van deze film het ene verhaal overgaat in het ander.

Misschien ze toch eens kort alle drie schetsen.
Virginia Woolf (Nicole Kidman), geïsoleerd in haar huis in Richmond, niet zo ver van Londen, schrijft aan Mrs. Dalloway. Ze gaat volledig op in het boek dat ze schrijft, in die mate zelfs dat ook een bezoek van haar zus haar niet de gelegenheid biedt uit haar afgesloten schrijfwereld te ontsnappen.  
Laura Brown (Julianne Moore), een vrouw die vecht tegen een aanslepende depressie en zich nauw betrokken voelt bij het lezen van het boek Mrs. Dalloway. Zelfs in die mate dat ze een belangrijke koerswijziging in haar leven sterk overweegt, alhoewel dit verwoestende gevolgen zou hebben voor haar familie.
En Clarissa Vaughan (Meryl Streep) tenslotte, op verschillende vlakken een moderne Mrs. Dalloway. Ze deelt al jaren een appartement met haar vriendin en gaat regelmatig op bezoek bij haar gewezen vriend - schrijver Richard die, ook al afgesloten van de buitenwereld, beetje bij beetje wegkwijnt in de beperkte ruimte van zijn studio en al lange tijd vecht tegen Aids.
Om hem terug onder de mensen te brengen, zijn eenzaamheid te breken en hem te laten vertellen over zijn werk is Clarissa al een tijdje aan de voorbereidingen van een groot feest bezig, waar ze zelfs het krab-ding (Richard's lekkernij) nog eens zal klaarmaken en waarvoor ze heel wat oude bekenden heeft uitgenodigd, waaronder Louis (Jeff Daniels), een gewezen vriend van Richard.

The Hours is gebaseerd op het gelijknamige boek van Michael Cunningham dat in 1998 werd gepubliceerd en naast een Pulitzer prijs het jaar van publicatie ook door de New York Times werd uitgeroepen tot 'beste boek van 1998'. Een film maken gebaseerd op een boek met daarin drie verhalen en drie vrouwen in drie verschillende decennia die daarenboven op één of andere manier gelinkt zijn aan elkaar is eerder uitzonderlijk zij het niet uniek, maar vooral de realisatie hiervan was voor iedereen die bij The Hours betrokken was een ware uitdaging.
Neem van ons aan dat men hierin geslaagd is met grote onderscheiding.
De bijkomende moeilijkheid bij deze opdracht, dat in het boek vooral te lezen is wat in de gedachten van de betrokkenen omgaat, werd ook al feilloos genomen door scenarioschrijver David Hare die niet koos voor de voiceover, de gemakkelijkste oplossing in zo'n geval, maar voor live action waarin de dingen waarover gesproken wordt duidelijk weerspiegelen wat in het boek gedacht werd. De manier waarop op het eind van de film John C. Reilly zijn zoon vertelt over het verleden tussen hem en zijn vrouw Moore is er slechts één voorbeeld van.

Regisseur Stephen Daldry is iemand die vooral een toneel-achtergrond heeft.  Voor hij in 2000 zijn langspeelfilm-debuut maakte met Billy Elliott (genomineerd voor drie Oscars waaronder Beste regie en 12 BAFTA Awards) had hij al meer dan 100 (toneel)stukken geregisseerd en geproduceerd waaronder Via Dolorosa van David Hare die zelfs de weg vond naar Broadway en het Londense West-End.
Het is veelbetekenend dat iemand met relatief weinig langspeelfilm-ervaring zo'n pareltje heeft gemaakt als The Hours.