Opvallende zet alvast van Kenneth Branagh – of wie het ook mag zijn die touwtjestrekker van dienst was – om voor zijn derde Poirotverfilming voor een diepe duik in het oeuvre van Agatha Christie te gaan. Geen remake meer van bekende titels zoals Murder on the Orient Express en Death on the Nile, maar een adaptatie van een boek dat dusver nog niet was verfilmd.

De keuze viel op het in 1969 verschenen Hallowe’en Party en kreeg van de weeromstuit zelfs een veel betere filmische titel mee als A Haunting in Venice. Televisieadaptaties waren er wel al: eentje in het twaalfde Poirotseizoen met David Suchet in 2010 en nog eentje in het Frans in 2014 als aflevering van de reeks Les petits meurtres d’Agatha Christie. Maar zelfs als je die serie(s) hebt gezien of de paginadraaier van Christie hebt gelezen, kan je zonder voorkennis voor het scherm zitten. Want dit is een van de schaarse Christieverfilmingen waarin de hele plot is omgedraaid en waarin zowel de centrale moordzaak als de ontknoping helemaal anders is dan in de roman.

Blijkbaar hadden Branagh en scenarist Michael Green – of wie het ook mag zijn die aan de touwtjes trok – na twee vrij getrouwe verfilmingen zin in een heel losse Christie-adaptatie. Zo los, dat het bronmateriaal niet eens te herkennen is. En niet enkel omdat locatie van het landelijk Britse Woodleigh Common werd veranderd naar het Italiaans waterige Venetië. Om je een idee te geven hoe groot de wijzigingen zijn: de seance, het centrale ankerstuk in A Haunting in Venice komt niet eens in de roman voor. Green baseerde zich ditmaal dus niet op Christie, hij vond gewoon zijn innerlijke Christie. Of hoe deze film niet gebaseerd is op Hallowe’en Party, maar er wel door geïnspireerd.

Of puristen daarmee in hun nopjes zullen zijn is een vraag die enkel de puristen zelf kunnen beantwoorden. De rechtenhouders van Christies nalatenschap weten het vast wel te pruimen daar Christies achterkleinzoon James Prichard en tevens de CEO van het destijds door Christie zelf opgerichte mediabedrijf Agatha Christie Limited hier een van de uitvoerende producenten is, een functie die hij ook al bekleedde bij de twee vorige Branagh-Poirots. En hij verdedigt alvast de op zijn kop-aanpak van A Haunting in Venice, al doet hij dat misschien ook wel om zoveel mogelijk betalende zieltjes voor zich te winnen – krijg je hier bij wijze van cynische raddraai te lezen.

Een Christie die tegelijkertijd geen echte Christie is met andere woorden, maar toch eentje die de fans van whodunits zou moeten bekoren eens die voorbij de alweer camerazwiepende Branagh geraken. Gedreven door de (potentiële) horrorachtergrond en de nachtelijke storm waarmee hij uitpakt lijkt het wel alsof hij meer dan eens wordt achternagezeten door een hete hoornaar met bibberitis. Edoch, deel van de leut zoals dat heet, want Branagh amuseert zich kostelijk in zijn met bovennatuurlijke tinten in beeld gebracht moordmysterie.

Al dan niet echte bovennatuurlijke hocuspocus of gefingeerde poespas: het is een van de centrale vragen in een plot die zich afspeelt in een voormalig ziekenhuis waar ooit kinderen met de pest werden opgevangen. Nu is het de woonplaats van een treurende moeder (Kelly Reilly) wiens dochter een tijd terug in het Venetiaans kanaal belandde: moord, zelfmoord of ongeluk – er liggen nog verschillende pistes open. De komst van een medium (Michelle Yeoh) naar het huis om contact te zoeken met de geest van het dode meisje zorgt voor nog meer onheil en dode mensen. En voor nogal wat hersenpanverlammend werk voor de eveneens op de seance aanwezig zijnde Poirot die in al zijn voorgaande zaken nog nooit eerder was geconfronteerd met het soort geestverschijningen waarmee Ed en Lorraine Warren hun boterham beleggen.

Green en Branagh brouwen uit de voorzet van Christie een best amusante en binnen de krijtlijnen van het genre steekhoudende mysteriefilm met een ontknoping die het oeuvre van Christie alles behalve oneer aandoet. Grote cinema kan je het bezwaarlijk noemen, maar als zwiepend caleidoscoopbrouwsel is er puur vanuit een entertainende invalshoek ook geen reden om deze prent te stenigen of te kastijden.

Een vermakelijke whodunitbrij – zij het er een die volwassen thema’s als rouw en onverwerkte oorlogsgruwel in de narratie binnensmokkelt – waarvan je de ontknoping(en) enkel maar vooraf kan weten door te spieken op een verkeerde plaats of door een faux pas van een spoilerreptiel in de kennissenkring. Slaap, lees en kijk op beide oren: hier zal je alvast niet lezen dat ome Joop de dader is.