En toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies de Harry Potter-saga (eindelijk) uit. Of om J.K. Rowling-terminologie te gebruiken: elefantum finito. Tien jaar na de adaptatie van Rowlings eerste Harry Potter-boek is de filmische cirkel rond met filmpje nummer acht (of zeveneneenhalf, het is maar hoe je het bekijkt) Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 2. Een film die voor een hele generatie jonge filmkijkers het einde van een tijdperk betekent, geen wonder dat de bezoekcijfers door het dak gaan. Een paar cijfers van het eerste weekend: in Amerika bracht de prent op drie dagen een recordbrekende 169 miljoen dollar op (daarbij het record vernietigend van 158 miljoen dollar dat op naam stond van The Dark Knight). Wereldwijd scoorde de laatste Potter-film tijdens het eerste weekend 476 miljoen (337 miljoen euro). En ook in ons land stond de teller na een weekend al op ruim 1 miljoen euro.

Goed nieuws is alvast dat die zuurverdiende dollars en euro’s ditmaal naar een film gaan die kwalitatief in orde is. Weinig kans dus dat de bezoekers (zowel de leden van de fanclub als de occasionele kijker) zich bekocht zullen voelen. Meer zelfs, deze afsluitende twee uur vormen zelfs de beste film uit de reeks sinds de ietwat onderschatte nummer drie Harry Potter and the Prisoner of Azkaban van Alfonso Cuaron. Niet dat alle zwakke punten zijn weggewerkt (het blijft nog steeds een fragmentarisch van hot naar her geren, en sommige personages/acteurs lopen er opnieuw voor spek en bonen bij), maar de makers volgen Rowlings overladen boeken intussen niet meer zo nauwgezet en dat werpt positieve vruchten af. Zeker omdat ze ditmaal maar zo’n tweehonderd pagina’s meer moesten verfilmen, en daar ruimschoots hun tijd voor namen. Het tempo is daardoor minder jachtig dan het merendeel van de reeks dat er vaak zeshonderd of meer pagina’s op twee uur en een half doorjoeg. Ook al is de beslissing om Harry Potter and the Deathly Hallows als film in twee delen te knippen ongetwijfeld mee ingegeven door economische redenen (tweemaal kassa kassa), kwalitatief is (nu het resultaat er is) die beslissing echter ook perfect verdedigbaar.

Het is al van meet af aan duidelijk dat het snor zit met Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2: de sfeervolle openingsscène waarin de 'death eaters' rond Hogwarts zweven en Severus Snape (Alan Rickman) de situatie gadeslaat toont aan dat regisseur David Yates er zich niet met een vluggertje wil van afmaken. Integendeel: deze prent is beredeneerd duister en donker, daar de finale ontmoeting tussen Potter en Voldemort (Ralph Fiennes in nachtmerrieverpakking) niet uitmondt in een spelletje dammen. Of schaak. Yates weet intussen hoe hij scènes moet inblikken die niet te griezelig zijn voor twaalfjarigen, maar toch nog genoeg vuur bevatten om zestienjarigen (en ouder) niet te vervelen. Zo komt hij op de proppen met de beste drakenscène uit de saga, en ook de aanval op Hogwarts is een staaltje geïnspireerd filmmaken te noemen. De kans is zelfs groot dat die scène voor de huidige generatie biosbezoekers wordt wat de aanval op de Death Star of de roetsjbaan uit Indiana Jones and the Temple of Doom voor de voorgaande waren: een jeugdjaren tekenend cinemabepalend moment van heb ik jou daar.

In de laatste twee Harry Potter-uren staat er nog heel wat te gebeuren. Harry, Ron en Hermione zoeken nog steeds naar de resterende Horcruxes, en een daarvan zit verborgen in de kluis van Bellatrix Lestranges kluis in Gringotts. Daar binnendringen is zo goed als onmogelijk, maar de hulp van de goblin Griphook (Warwick Davis, wie anders) lukt het toch. Min of meer. Intussen voelt Voldemort hoe Harry dichterbij komt en maakt hij zich met zijn volgelingen op voor de finale strijd. Wanneer Harry opduikt op Hogwarts om de daar verborgen Horcruxes te vernietigen, opent Voldemort de aanval op de school, en het gevolg is een ware veldslag waarbij zowat iedere leerkracht als leerling betrokken raakt. Inmiddels ontdekt Harry ook nog de ware toedracht over de dood van Dumbledore, onthult hij het ware gelaat van Severus Snape en maakt hij zich op voor zijn laatste en allerbelangrijkste gevecht met Voldemort ooit: een confrontatie op leven en dood.

Deze twee meest overzichtelijke, minst gejaagde, rustigste en meest volwassen Harry Potter-filmuren ooit zijn zonder twijfel al genoeg om de fan twee uur naar een delirisch walhalla te sturen, en dan culmineert alles ook nog eens in een mooi, welhaast ontroerend slotakkoord dat kirrend uit de projectoren mag snorren (of digitaal mag ronddraaien, afhankelijk van de bioszaal die je bezoekt). Of hoe het laatste Harry Potter-avontuur een waardige afsluiter is van een op zijn zachtst gezegd hobbelig fantasy-achtluik. Meer moest dat ditmaal niet zijn om drie sterren uit de hoge Filmfreakhoed te toveren.