Grotendeels verguisd bij zijn oorspronkelijke release, maar gaandeweg uitgegroeid tot een cultitem annex seventiestijdscapsule, al dan niet onder invloed van Cat Stevens omnipresente soundtrack. Dat is in een notendop Harold And Maude, een film die je met enige goede wil een existentiële tragiromcom kan noemen.

Des te frappant is dat een major studio het lef had om deze controversiële blok te financieren. Al heeft het feit dat het budget afklokte op een schamele 1,2 miljoen dollar hier ook wel wat mee te maken. Harold (Bud Cort) is een jongeman die flirt met doodswensen en geen gelegenheid laat schieten om een gruwelijke zelfmoord te ensceneren. En dat terwijl zijn niet-begrijpende moeder hem kost wat kost wil koppelen aan de vrouw van zijn/haar dromen. Maude (Ruth Gordon) is een bijna-tachtigster die eveneens de dood niet schuwt, en een bijtend geheim verbergt achter haar rebels karakter. De twee leren elkaar kennen tijdens een begrafenis (logisch) en beginnen een onwezenlijke vriendschaps-/liefdesrelatie.

Colin Higgins schreef het script als thesis toen hij aan de UCLA studeerde. Tussendoor deed hij klusjes bij producer Edward Lewis thuis, en die kreeg het script in handen via zijn echtgenote aan wie Higgins het eerder had gegeven. Waarop zij haar echtgenoot zo ver kreeg om het script aan Stanley Jaffe te bezorgen, toen een van de bonzen bij Paramount. Higgins verkocht zijn script met de daaraan verbonden eis dat hij zelf de film wou regisseren. Toen bleek dat Higgins nog te groen achter de regieoren was, werd Hal Ashby ingehuurd. Die de klus enkel wou klaren indien hij daar officieel toestemming voor kreeg van Higgins. In ruil liet Ashby hem aanwezig zijn op de set, en kreeg hij ook een credit als coproducent. Iedereen was precies wel heel lief voor de jonge Colin. Die naderhand de materie trouwens ook nog herwerkte tot een roman en een toneelstuk, dat vooral in Parijs populair bleek te zijn.

Ashby wou oorspronkelijk een Europese actrice voor de rol van Maude en op zijn verlanglijstje prijkten namen als Peggy Ashcroft, Gladys Cooper, Celia Johnson, Lotte Lenya, Luise Rainer en Pola Negri. Voor de rol van Harold waren Richard Dreyfuss, Bob Balaban en John Savage potentiële kandidaten. Ashby contacteerde ook Elton John, met de vraag of hij geïnteresseerd was in de hoofdrol en om en passant ook de soundtrack te schrijven. John bedankte, waarop Cat Stevens de kans kreeg om de soundtrack te bevolken met oude en nieuwe nummers. Het American Film Institute plaatste de film naderhand in de top vijftig van leukste komedies ooit en in de top tien van beste romantische komedies. En dat terwijl Harold And Maude initieel geen potten brak en slechts met mondjesmaat een publiek vond. En daarbij al eens een record durfde breken: in een bioscoop in Edina (Minnesota) draaide de film onafgebroken van midden 1972 tot juni 1974.

Een cultfilm dus. En eentje waarbij het uitkijken geblazen is naar een onder een pseudoniem op de titelrol staande Tom Skerritt, die een geestige bijrol heeft als motoragent die door Maude/Gordon te kakken wordt gezet.