Sommige films zouden het label 'grote publiek niet toegelaten' moeten dragen. Niet uit discriminatie, maar uit voorzorg. Een doorsnee cinemabezoeker die zijn al dan niet zuurverdiende zeven euro aan een filmpje wil besteden, kan zo onderuit zakken bij een verhaal dat op een no-nonsens manier wordt verteld, zonder dat het is opgehangen aan een vatenrij vol dubbele bodems. Dat laatste is net wat multifilmer Steven Soderbergh heeft klaargespeeld met The Good German, zijn eerbetoon aan de Hollywoodklassiekers uit de jaren veertig. Een eerbetoon dat hij vooral vormtechnisch kneedt.

De film is in zwart-wit, werd gedraaid met filmcamera's uit vervlogen tijden en is volledig in studio's in L.A. opgenomen (net zoals Casablanca destijds bv., het grootste voorbeeld voor deze film). De achtergrondprojecties die het Berlijn in de oorlogsjaren tonen bestaan uit authentiek archiefmateriaal. The Good German is dus bewust fake, maar vervalt nooit in pastiche.
Helaas is het scenario veel te steriel om ook naast het vormgevelijke aspect betrokken te raken bij het resultaat. Met andere woorden, Soderbergh is er grotendeels aan voor de moeite, want zonder goed verhaal valt dit eresaluut nogal snel plat op de neus. Je kent ze wel die films waarbij je het geen barst kan schelen wat er met de hoofdpersonages gebeurt. Dit is er helaas zo eentje...

Berlijn 1945. De stad likt zijn wonden na WO II. Militair en journalist Jake Geismer (George Clooney, hier meer icoon dan acteur) is ter plaatse om verslag uit te brengen van de conferentie van Potsdam. Zijn toegewezen chauffeur Tully Tobey Maguire, tussen twee Spider-Man-avonturen in) sleurt hem al snel willens nillens mee in een duister kluwen van verraad, spionage, oorlogsgruwelen en noodlottige liefdes. Jake ontdekt immers dat Tully een relatie heeft met de prostituée Lena Brandt (Cate Blanchett, met een stem van sigaretten schuurpapier), en laat dat nou net zijn vroegere vlam zijn. Het duurt niet lang vooraleer Tully het loodje legt en Lena Jake betrekt in een macaber kat-en-muisspel. Centraal in het spel staat haar ex, de SS-wetenschapper Emil, die zowel door de Russen als door de Amerikanen is gegeerd. Jake gaat op eigen houtje op onderzoek uit, en weet na verloop van tijd niet meer wie hij kan vertrouwen en wie niet. De vraag is of de arme man trouwens ook wel emotioneel is opgewassen tegen de duistere geheimen die Lena met zich blijkt mee te dragen...

Au fond is dit dus een lekkere spionagethriller, maar de intrige vat nooit vlam. Individuele scènes werken wel, maar verhaaltechnisch is er niks dat we nog niet eerder en beter hebben gezien. De acteurs nemen vooral poses aan (de militair, de onderkruiper, de femme fatale), maar slagen er niet in dat modellenwerk te overstijgen. Hetzelfde geldt voor de regie van Steven Soderbergh: ja, het is leuk dat hij een klassiek stukje Hollywood in de verf zet met dit eerbetoon (knappe begingeneriek bv.), maar lang blijft de opzet niet hangen.

Bovendien speelt Soderbergh het spel niet volledig zoals in de tijd van toen... er wordt nogal wat afgevloekt en er vallen al eens blote borsten te grabbelen: het zou in de jaren stilletjes niet waar geweest zijn. Kortom, The Good German zal hoofdzakelijk cinefielen interesseren en misschien ook wel bekoren, al zal hij voor de meeste waarschijnlijk geparkeerd blijven in de donkere ondergrondse regionen van de 'interessante mislukkingen'-cinema. Waar het al bij al op zich niet zo slecht toeven is.