Niet meteen Clint Eastwoods fijnste moment als regisseur, deze weinig fijnzinnige en nogal vrouwonvriendelijke machotrip. Maar in de jaren zeventig waren vuilspuierij, vrouwen meppen en het hoog in het vaandel dragen van politieke incorrectheden algemeen aanvaard in commercieel entertainment … of zoals John Lithgow zou zeggen in Cliffhanger in 1993 … go figure.

Eastwood kreeg het script van Dennis Shryack en Michael Butler in de schoot nadat het eerst een paar andere handen was gepasseerd: Marlon Brando en Barbra Streisand waren de eerste gegadigden. Al valt het moeilijk voor te stellen dat Brando zich de dialogen van Eastwood zou hebben eigen gemaakt. Toen Brando het project verliet, nam Steve McQueen zijn plaats in, maar de egoclash tussen hem en Streisand bleek te groot. Ook Sam Peckinpah cirkelde met Kris Kristofferson en Ali MacGraw rond het project, maar uiteindelijk kozen die voor Convoy. Waarop Eastwood in beeld kwam, en die bracht meteen zijn toenmalige partner Sondra Locke mee die hij eerder al had geïntroduceerd in The Outlaw Josey Wales.

Eastwood kruipt in de huid van een verlopen agent uit Phoenix die de opdracht krijgt om call girl Locke in Vegas op te halen. Zij is getuige in een maffiaproces, waardoor Eastwood en Locke al van meet af aan worden belaagd door maffiamoordenaars en corrupte agenten. Met als gevolg heel veel gekibbel, snelwegactie, vuile woorden, blote borsten en Eastwood die zijn machostatus tot voorbij de stratosfeer stuwt. Het script zelf geraakt echter nauwelijks van de grond.

De enige reden dat The Gauntlet min of meer memorabel te noemen is, is de finale waarin een bus aan gort wordt geschoten met achtduizend kogels. En dat nadat eerder ook al een huis werd neergehaald met zevenduizend miniatuurexplosieven. Geen wonder dat een vijfde van het budget – zo’n miljoen dollar – diende om de door Chuck Gaspar gecoördineerde speciale effecten te bekostigen.