Om maar meteen het positieve nieuws uit de pels te schudden: “G-Force” is minder enerverend dan vooraf gedacht. Als (ahem) bijna mature manspersonen zaten we hier bij Filmfreak immers niet speciaal te wachten op een Disneykomedie met computergegenereerde cavia’s in de hoofdrollen. Nochtans kijken we op tijd en stond graag nog eens naar een Disneykomedie uit de jaren stillekes (zestig, zeventig en tachtig) maar dat heeft dan weer veel met jeugdsentiment te maken. Misschien kijken de kindertjes in de zaal binnen een jaar of dertig ook wel met melancholie terug naar dit (eerste) avontuur van een roedel cavia’s met James Bond-allures.

Het feit dat we “G-Force” niet onmiddellijk of volledig in een vat met vitriool afvoeren is hoofdzakelijk (om niet te schrijven uitsluitend) te danken aan de stembanden van Sam Rockwell en Penélope Cruz die zich hoorbaar amuseren bij het in de huid kruipen van de titelhelden die wel ontsnapt lijken uit de achtertuin van Roger Moore. Nicolas Cage doet het zowaar nog beter als de stem van een ICT-snuggere mol. De verhaalkapstok zelf is uiteraard ‘strictly for (American) kids’. Een wetenschapper (Zach “The Hangover” Galifianakis) werkt in opdracht van de overheid aan speciale opsporingstechnieken en komt op de proppen met een team van superdieren (drie cavia’s, een mol, een vlieg en heel wat kakkerlakken) die als volleerde spionnen taken uitvoeren en die middels een stemcomputertje ook met de mensen kunnen praten.

Wanneer een missie van de beesten niet het verhoopte resultaat oplevert, dreigt het FBI ermee om het dierenprogramma te sluiten en de dieren te liquideren. En dat alles terwijl multimiljonair Leonard Saber (Bill 'ik doe dit ook enkel maar om geld te verdienen' Nighy) van plan is de chips in zijn huishoudtoestellen te activeren zodat al het ruimteafval op aarde zal neerstorten. Aan de cavia’s en co de euvele taak om het FBI af te schudden en de wereld van de totale vernietiging te redden...

“G-Force” blijft aanvankelijk aardig overeind door een paar geslaagde dialogen (de scènes in de dierenwinkel met Steve Buscemi als onbetrouwbare hamster zijn zowat de beste uit de film) en een best okaye look, maar gaat finaal uit de bocht tijdens de lawaaierige actiescènes. Producent Jerry Bruckheimer ziet het eens te meer groter en luider en laat alles escaleren naar door een bombastische score gedragen overkill met als dieptepunt de (hou je vast aan de takken van de bomen) scène waarin de cavia’s in plastic bollen door een vuurwerkhemel vliegen op de tonen van Carl Orffs 'O Fortuna' uit 'Carmina Burana'.

Downsizing mag dan een modewoord zijn tijdens de huidige economische crisis, het begrip is alleszins nog niet doorgedrongen door de hersenpan van Bruckheimer. Debuterend regisseur Hoyt Yeatman (die al ruim dertig jaar aan de slag is als visuele effecenmedewerker en -ontwerper) kan niet anders doen dan in de pas lopen. Kortom, “G-Force” is rommelig, maar niet volledig afbreekbare hersenloze F-lauwekul voor het kleine grut. Gelukkig is het er het seizoen voor.