Je zal ons niet horen beweren dat Anthony Hopkins geen groot acteur is, maar zijn prestatie in “Fracture” stelt toch wat teleur. Hij is gecast als rijke rotzak die zonder blinken zijn overspelige vrouw neerschiet, en vervalt daarvoor veelvuldig op de standaard gelaatsuitdrukken en nadrukkelijke intonatietruukjes waarmee hij in “Silence Of The Lambs” tot de verbeelding van de filmminnende goegemeente sprak. Gelukkig zet de op automatische piloot acterende Hopkins geen domper op de kwaliteiten van “Fracture”. Dit is immers een goedgemaakte en slim geschreven thriller die de aandacht moeiteloos twee uur vasthoudt en uitermate geschikt is als dvd-voer voor de zaterdagse borrelnootjesavond.

Ted Crawford (Hopkins) is een rijke ingenieur met een sterk analytische geest en zo goed als geen scrupules: wanneer hij ontdekt dat zijn vrouw (Embeth Davidtz) een affaire heeft met politieman Nunally beraamt hij de perfecte moord. Op een avond schiet hij zijn vrouw neer (ze belandt in een coma) en omdat Nunally die avond de onderhandelaar van dienst is, duurt het dan ook niet lang vooraleer Crawford de minnaar van zijn vrouw door het lint ziet gaan.
Willy Beachum (Ryan Gosling), een ambitieuze assistent openbaar aanklager, krijgt de taak om Crawford achter slot en grendel te houden. Meteen zijn laatste wapenfeit vooraleer hij verhuist naar een superdeluxe advocatenkantoor gespecialiseerd in bedrijfsrecht.

Het zou een makkie moeten zijn want Crawford heeft zowel mondeling als schriftelijk bevestigd dat hij heeft geprobeerd zijn vrouw te vermoorden. Maar dat is slechts schijn: Crawford vindt het immers leuk om een kat-en-muisspel te spelen met Beachum. Hij kiest ervoor zichzelf te verdedigen en hij blijkt geslepener te zijn dan de openbare aanklager. Zeker als blijkt dat het moordwapen onvindbaar is en er geen fysisch bewijs is dat Crawford kan linken aan de moord(poging). Aan Beachum dus de kans om te vermijden dat de rijke snoodaard vrijkomt en te bewijzen dat hij wel degelijk het schot heeft gelost…

Qua karakterisering laat de film links en rechts een steek vallen. Hopkins slaagt er niet in om meer van zijn personage te maken dan de zoveelste hatelijke rijke snoodaard (hij mag ook even in een Porsche over het wegdek scheuren), en Ryan Gosling is aanvankelijk zo zelfingenomen dat je ook niet echt veel zin hebt om voor hem te supporteren. Maar sommige verhalen houden zichzelf in leven en “Fracture” is er zo eentje. Het resultaat is een aardige heildronk voor de liefhebbers van elementary, my dear Watson-cinema. Al blijft het natuurlijk inherent dat dit zo’n film is waar je achteraf best niet teveel over nadenkt, want voor elke clevere twist is er wel een plotgat dat zich niet zo gemakkelijk laat dichten.

Het meestal extraloze releases afleverende RCV (zelfopstartende promotietrailers niet te na gesproken), is er ditmaal toch in geslaagd om wat aanvullend materiaal op het schijfje te plaatse. Die extra’s bestaan hoofdzakelijk uit deleted scenes, in totaal goed voor ca. 33 minuten extra beeldmateriaal. Er zijn wel overlappingen: zo staan er twee alternatieve eindes op het schijfje, eentje van 11’08’’ en een van 10’40’’, maar die verschillen weinig van elkaar, en zijn variaties op hetzelfde thema.

Wel goed om vast te stellen dat het einde dat het gehaald heeft beter is dan deze alternatieve takes (de eigenlijke ontknoping van de film is trouwens overal gelijk). Er is ook een liefdesscène tussen Ryan Gosling en Rosamund Pike die twee keer bij de deleted scènes staat (ook hier met een klein montageverschil). De trailer rondt dit kleine, maar best interessante pakketje af. Ook nog opvallend: je kan Engelstalige ondertitels selecteren, en dat is (bij kleine Benelux-releases van een niet internationale verdeler) zeker niet altijd vanzelfsprekend.