Wat gebeurt er als we sterven? Is er leven na de dood? Zijn de zielen van de zuurpruimen er gescheiden van die van de zoetekoeken? Is het licht definitief uit, of loopt er iemand rond om de spaarlampen te recycleren? En ook niet onbelangrijk: gelden de inversieregels met je en jij daar ook? Allemaal vragen waarop geen pasklaar antwoord te vinden is. Speculeren mag dus, en bij Columbia vonden ze de tijd rijp om hun steentje tot het antwoord op het vraagstuk der vraagstukken bij te dragen door “Flatliners” vanonder het stof te halen. 

In 1990 mocht een kwintet dokters in spe (Julia Roberts, Kiefer Sutherland, Kevin Bacon, William Baldwin en Oliver Platt) experimenteren met het leven en de dood in de hoop een antwoord op bovenstaande vragen te krijgen. Of toch minstens op de eerste twee. Dat deden ze door zelf even medisch geïnduceerd te sterven en zich daarna terug te laten reanimeren. Al kwamen ze niet alleen terug, daar iedereen zich geconfronteerd zag met een zonde uit het verleden die hen rondspokend kwam terroriseren.

Wannabe estheet Joel Schumacher maakte van die premisse destijds een halfintrigerend brouwsel dat zeventwintig jaar na datum de tand des tijds niet zo vlot heeft doorstaan. Al dan niet een reden waarom een remake het (ja, ja) levenslicht zag voor de huidige generatie. Een damesvriendelijke remake zelfs, daar drie van de vijf studenten ditmaal een vrouwtje zijn.

Aan de plot is weinig veranderd: vijf studenten zoeken het leven na de dood op en zien zich naderhand geconfronteerd met paranormale verschijnselen die hen de stuipen op het lijf jagen. De cast ziet zich daarnaast ook geconfronteerd met gapende plotgaten, maar daar blijken de jongelui zich minder zorgen om te maken. De Deen Niels Arden Oplev (regisseur van de Scandinavische verfilming van “The Girl With The Dragon Tattoo”) probeert de plot stilistisch op te peppen, maar veel meubelen kan hij niet redden in een plot die (ja ja) nauwelijks levensvatbaar blijkt.

Er ligt meer nadruk op de good looks van de op Ellen Page en Diego Luno na niet zo bekende cast dan op hun vermogen om boeiende personages neer te zetten die meer zijn dan wandelende clichés. Ook spookscènes zijn maar (ja ja) plat: technisch zitten die weliswaar netjes in elkaar met het juiste angstreepje muziek op de juiste plaats en secuur getimede duisternisvallen, maar de dynamiek om echt substantieel angst aan te jagen of te begeesteren krijgt Oplev niet in het verhaal. Misschien had iemand aan James Wan moeten vragen om de remake te regisseren. Of nog beter: misschien had gewoon niemand de beslissing moeten nemen om “Flatliners” (ja, ja) te reanimeren.