Once Upon A Time In The Pacific... de aanval van de Amerikaanse troepen in februari 1945 op het door de Japanners gecontroleerde eilandje Iwo Jima ('Zwaveleiland') was één van de slechtst geplande Amerikaanse aanvallen tijdens WO II, zoniet de slechtst geplande. Het kleine vulkaneneiland werd aangevallen omdat het op de vliegroute lag tussen de Amerikaanse basissen van de B-29's en hun Japanse doelwitten. In plaats van telkens om het eilandje heen te vliegen en de steeds schaarser wordende brandstof te moeten 'verprutsen' besloot het Amerikaans leger om de Japanners van het eiland te verdrijven en het eiland te gebruiken om aanvullende landingsbanen aan te leggen. De bestorming werd een sof: de mariniers waren onvoldoende uitgerust voor de taak, en de Japanse schutters die zich verschansten in ondergrondse bunkers richtten een waar bloedbad aan.

De bloedige strijd (berekend op tien dagen) duurde uiteindelijk meer dan een maand. Van alle Amerikaanse mariniers die tijdens WO II om het leven kwamen in de Pacific, sneuvelde 1/3 op Iwo Jima. In totaal kwamen er meer dan 6.800 mariniers om en waren er 20.000 gewonden. Bij de Japanners sneuvelden 20.000 mensen, en dat allemaal op een onherbergzaam gebied van enkele kilometers. Geen wonder dat sommige landstroken bijnamen kregen als 'Bloody Gorge' en 'Meat Grinder'. En toch gebruikte de Amerikaanse overheid de 'overwinning' op Iwo Jima als propagandamateriaal. Fotograaf Joe Rosenthal nam immers een foto die de geschiedenis zou ingaan: zes mariniers die de Amerikaanse vlag hijsen op berg Suribachi.
Die heldhaftige patriottische pose werd in Amerika op gejuich onthaald, en de drie overlevende mariniers van die foto werden vlug vlug naar het thuisfront getransfereerd, waar ze in een georchestreerde mediacampagne de brave burgers moesten overtuigen om oorlogsaandelen te kopen, om zo het ministerie van Defensie van fondsen te voorzien om de oorlog te winnen 'in naam van alle gesneuvelde helden'. De ironie was echter dat de foto van Rosenthal een geposeerde foto was, en dat de namen van de mariniers op de foto uiteindelijk niet eens de juiste waren. Een kniesoor die daar over struikelt natuurlijk, want there's no business like warbusiness...

Clint Eastwood doet de reden van de slag om Iwo Jima niet uit de doeken, maar laat middels heel wat grauwe en grijze oorlogsscènes (grotendeels opgenomen in Ijsland) wel zien dat oorlog synoniem staat voor de hel. Vertelmatig kiest hij niet voor een rechtlijnige aanpak, maar opteert hij voor een flashback-structuur zodat we heel wat keer overschakelen tussen de eigenlijke strijd, het verhaal van de mannen op de foto en ook een terugblik van de bejaarde mariniers. Die laatste invalshoek is meteen ook de sentimenteelste (oude mannen op ziek- en sterfbedden blijven onder de juist belichte invalshoek op het gemoed werken) en misschien ook de meest overbodige.
Alhoewel Eastwood zo wel de vader-zoonrelatie in de kijker zet, en bovendien was het waarschijnlijk ook moeilijk om die scènes te schrappen daar Flags Of Our Fathers gebaseerd is op het boek geschreven door de zoon van 'Doc' Bradley (vertolkt door Ryan Philippe).

Eastwood houdt de film ondanks die puzzelstructuur mooi overeind en filmt het verhaal heel respectvol en sereen. Dat hij op zich niets nieuws vertelt (ja, oorlog is smerig en propaganda vaak belachelijk) en dat hij die boodschap vaak herhaalt - er zijn nogal wat scènes waarin de drie fotogenieke mariniers op het punt staan er de brui aan te geven, maar uiteindelijk toch terugkrabbelen - is een aanvaardbaar punt van kritiek, maar Eastwoods finesse en cinematografisch kunnen overstijgt dit euvel. Flags Of Our Fathers afdoen als een mislukking, zoals hier en daar inmiddels is gebeurd, is dan ook zeker van het slechte teveel. Het is duidelijk dat Eastwood als cineast het roer stevig in handen houdt en ook gelooft in zijn vak. Luister maar eens naar de sobere score die hij componeerde of kijk naar de mooie eindgeneriek, doorspekt met echte foto's van de slag om Iwo Jima.

Eastwoods Iwo Jima-verhaal is trouwens nog niet ten einde. In Flags Of Our Fathers zijn de Japanners enkel maar zichtbaar als kille moordmachines verscholen in ondergrondse bunkers, maar in de volledig in het Japans gedraaide parallelfilm Letters From Iwo Jima (volgend voorjaar op het scherm) vertelt Eastwood het verhaal vanuit Japans oogpunt. Van Dirty Harry naar Conscious Clint... go ahead, maestro, make our day.