Far and Away is een episch geoliede poging om de klassieke pionierssaga's van weleer nieuw leven in te blazen.  Een gereanmieerd genre zal het wel niet worden, doch als eenmalig evenement bevat Ron Howards film genoeg elementen om de opgeklopte commerciële verwachtingen van het product naar behoren op het doek te brengen. 

Het verhaal situeert zich in 1893 en begint in Ierland, waar de landbaron Christie de arme bevolking uitzuigt door waanzinnig hoge pachtgelden te eisen. Zo ook bij de boer Donnelly, die tijdens een schermutseling met Christies troepen om het leven komt. Zijn jongste zoon Joe (Tom Cruise) zint op wraak en trekt naar het Christielandhuis om er de rijke stinkerd te vermoorden.  Het draait echter anders uit wanneer hij in de paardenstal betrapt wordt door Christies dochter Shannon (Nicole Kidman) die hem prompt een riek in het bovenbeen plaatst.

In afwachting van Joe's veroordeling, krijgt hij van de nobele Christies wel verzorging, en het is tijdens dat genezingsproces dat Shannon Joe voor haar probeert te winnen. Ze wil namelijk naar Amerika om er een stukje van het beloofde land tot het hare te maken. Na een korte aarzeling gaat Joe toch met haar mee (hij ziet ook wel wat in een eigen stuk grond), en het duo ontscheept in het grauwe Boston, waar ze een onderkomen vinden in een gemeenschap van Ierse immigranten. Daar verovert Joe het nodige aanzien door zijn bokserskwaliteiten, en geleidelijk aan vervaagt het klasseverschil tussen hem en Shannon, zodat de romantiek in vol ornaat tot ontwikkeling kan komen.

Hun lap grond in het groene Oklahoma hebben ze echter nog niet in handen, en het veroveringsproces wordt er niet gemakkelijker op wanneer de rest van de Christiefamilie ook in Amerika opduikt...

Far and Away mag zich dan al afspelen tegen een historische achtergrond, het geschiedenislesje neemt zelden of nooit de bovenhand.  Howard wil met zijn film vooral vlotte ontspanning brengen, en door het Ierse gekibbel van Cruise & Kidman te mengen met een grootschalige fotografie en een overdonderende muzikale begeleiding (van John Williams) slaagt hij daar ook het overgrote deel van de 135' in.  Echt verrassen doet het allemaal niet, al mag Ron Howard zich stilaan de ongekroonde keizer van de Amerikaanse kitsch gaan noemen.  En kitsch kan ook mooi zijn, vooral op een super 70 mm kopie.