Popcornentertainment dat nauwelijks verholen het bewind van de huidige Amerikaanse regering aanklaagt. En dat ook nog wijst op de gevaren van de moderne technologiemaatschappij (gooi weg die gsm, facebook en gps). Een filmminnend mens zou van minder vier sterren tegen het waarderingsfirmament gooien. Helaas pindakaas, daar gaan er meteen weer minstens twee van af: “Eagle Eye” heeft dan wel een kritische ondertoon, de uitvoering volgt angstvallig het voorspelbare blockbusterboekje. Explosies en achtervolgingen leiden de dans, maar die kunnen niet verhinderen dat deze warrig vertelde brij al na een half uur zonder stroom en stoom begint te vallen.

De film begint met drie afzonderlijke verhaallijnen, die langzaamaan samenvloeien. In de proloog zien we hoe de Amerikaanse overheidsdiensten via satellieten en andere technische snufjes (vermeende) terroristen gadeslaan in het Midden-Oosten. Beslissen tussen het al dan niet afvuren van raketten is vaak een kwestie van kansberekening en nattevingerwerk, zo blijkt. Daarna valt het spotlicht op Jerry Shaw, alweer zo’n vlotte jongen-rol voor Shia LaBeouf. Jerry werkt in een fotocopieercenter, en is dus niet echt wat je noemt 'binnen' in het leven. Zijn succesvollere tweelingbroer Ethan (die voor de Amerikaanse luchtmacht werkte) was dat wel.

Wanneer Ethan overlijdt na een verkeersongeval, wordt Jerry plots een speelbal in een mysterieus complot. Eerst vindt hij zijn appartement boordevol oorlogstuig, daarna wordt hij opgebeld door een geheimzinnige en anonieme dame die hem exact vertelt hoe hij kan ontsnappen aan de FBI. Jerry doet willens nillens wat de dame vraagt, en al gauw krijgt hij gezelschap van Rachel Holloman (Michelle Monaghan – “Mission Impossible III”, “Gone Baby Gone”). Ook zij werd door de vrouw gecontacteerd en moet meespelen in een spel waar het einde nog lang niet van in zicht is. Als ze weigert is het leven van haar zoontje, op reis met zijn muziekschool naar Washington DC, niet langer veilig. En zo worden Jerry en Rachel onvrijwillige partners terwijl er rondom hen vreemde dingen gebeuren met verkeerslichten, kranen en autoverbrijzelaars. Wie hun opdrachtgever ook mag zijn, vast staat dat hij of zij van op afstand dingen kan manipuleren en dat Jerry en Rachel constant in de gaten worden gehouden, zelfs als ze in de spreekwoordelijke middle of nowhere verzeilen…

Klinkt intrigerend, en dat is het ook. Tot op zekere hoogte. Wanneer de clue (die we – toffe jongens als we zijn – niet verklappen) duidelijk wordt denk je even 'knap gevonden', maar dat instemmend geknik zorgt er toch niet voor dat de film potten breekt. Daarvoor is het scenario te ongeïnspireerd. Toch doet deze pitch al sinds 1996 de ronde in Hollywood, en kon het verhaal direct de interesse wegkapen van Steven Spielberg. Even was er zelfs sprake van dat hij het zelf ging verfilmen, maar uiteindelijk bleef het project in het vriesvak zitten. Toen D.J. Caruso vorig jaar de tienerthriller “Disturbia” wist om te bouwen tot een kassucces voor Dreamworks Pictures, saste Spielberg het scenario naar hem door. Caruso zag meteen zijn kans schoon om voor de tweede opeenvolgende keer met Shia LaBeouf samen te werken.

Het is duidelijk dat Caruso met “Eagle Eye” een spectaculaire crowdpleaser wou afleveren, helaas hebben we het allemaal al eerder en beter gezien. Caruso schijnt met heel wat scènes vooral Michael Bay te willen imiteren, en dat is niet echt een garantie op instemmend applaus en hoeragejoel. Stijlpikkerij tot daar aan toe, maar het scenario combineert daarnaast nogal doorzichtig elementen uit onder meer “2001: A Space Odyssey”, “WarGames” en Hitchcockklassiekers als “North By Northwest” en “The Man Who Knew Too Much”. Geen enkele scène in “Eagle Eye” kan zich echter meten met eender welk fragment uit bovenstaand lijstje. Shia LaBeouf en Michelle Monaghan mogen zich dan bedreven tonen in het zich rot rennen, bijrolspelers als Billy Bob Thornton en Rosario Dawson lopen hopeloos verloren als overheidsagenten die jacht maken op het duo. Goede bedoelingen ten spijt: “Eagle Eye” is uiteindelijk enkel maar interessant voor fans van lawaaierige lappendekens boordevol ongeïnspireerd kunst- en vliegwerk. Een beschrijving die wel op meer actievolle blockbusters van toepassing is, helaas.