Drie keer is scheepsrecht. Craig R. Zahlers derde langspeler “Dragged Across Concrete” is immers zijn eerste film die een reguliere bioscooprelease krijgt in ons landje. De vorige twee – de subversieve kannibalenwestern “Bone Tomahawk” en de snoeiharde gevangenisthriller “Brawl In Cell Block 99” – moesten het stellen met een eenmalige vertoning op het Offscreenfestival in de Brusselse Nova vooraleer ze richting thuisbioscoop verhuisden. Waarom “Dragged Across Concrete” het toch tot in de gewone zalen schopte? Daar zal Mel Gibson wel voor iets tussen zitten, ook vandaag de dag nog steeds een bonafide publiekstrekker.

Ruw aan de haak gewogen is “Dragged Across Concrete” niet zo gemakkelijk te marketen met een speelduur van ruim twee uur en een half en een eerste uur waarin uitsluitend gepraat wordt. En waarin geen superhelden of multiverses opduiken. Zahler is een eigenzinnige stem in het huidige bioslandschap, en alleen daarom al verdient hij applaus. De Amerikaanse distributeur liet hem weten dat hij een grote release kon vergeten als hij geen halfuur wegknipte. Zahler wou echter niet inbinden en had een final cut in zijn contract staan. Meteen de reden dat de prent in Amerika enkel maar kort in een aantal grote steden te zien was en simultaan in het VOD-circuit werd gedropt. 

Het zal Zahler waarschijnlijk aan zijn vierletteruiteinde roesten. De man is naast filmmaker ook muzikant en auteur en dus niet voor een gat te vangen. Een bezige bij zweert bij zijn eigen integriteit die erin slaagt om zijn onder de radar uitgebrachte films te laten resoneren en tegelijkertijd zelf ook wel weet dat zijn ultragewelddadig oeuvre niet echt publieksvriendelijk is. Vergelijkingen met Sam Peckinpah zijn niet van de lucht. Logisch, als je Zahlers nihilistische personages, compromisloze plots en ontmenselijkte maatschappijen ziet. Waar Peckinpah steevast de censuurschaar tegenkwam, kan Zahler momenteel zijn zin doen. Ironisch genoeg waarschijnlijk net omdat hij zijn films bij kleinere distributeurs weet onder te brengen, waar de bemoeizucht kleiner is dan bij de grote studio’s.

Inhoudelijk leunt “Dragged Across Concrete” aan bij Zahlers uitstekende misdaadroman “Mean Business On North Ganson Street”. Een roman waarvan Leonardo DiCaprio ooit de filmrechten kocht, maar dit terzijde.

Centraal in “Concrete” staan twee agenten (Gibson & Vince Vaughn) die bij een arrestatie van een drugsdealer iets te hardhandig tewerk gaan. Het voorval wordt gefilmd door een getuige en uitgezonden op het nieuws. Gibson & Vaughn worden willens nillens enkele maanden met onbetaald verlof gestuurd. Maar beide ‘foute agenten’ hebben ook hun rekeningen te betalen: Vaughn wil zijn vriendin ten huwelijk vragen en Gibson heeft een echtgenote die door haar medische toestand niet echt een baan kan vinden, en bovendien heel veel medische rekeningen te betalen heeft.

Daarnaast wil Gibson verhuizen uit de buurt waar hij nu woont daar die buurt steeds meer gedomineerd wordt door balorige (en gekleurde) jongeren. Waarop Gibson besluit om in een vlaag van berekende waanzin het recht in eigen handen te nemen door een crimineel te overvallen. Wat volgt is een clash tussen ‘niet zo goed’ en ‘nog veel slechter’, door Zahler in strakke misdaadtaal gegoten met shoot-outs bijna die bijna even sierlijk als ‘Het Zwanenmeer’ het scherm beroeren.

“Dragged Across Concrete” is geen gemakkelijke cinema. Te koppig eigengereid om de doelgroep die kickt op - we zeggen maar wat - “Fast & Furious” in vervoering te brengen en te schenenschopperig brutaal om de liefhebbers van dialoogcinema tot op het eind bij de les te houden. Wie nu al niet kan wachten op Quentin Tarantino’s “Once Upon A Time In Hollywood” is misschien nog het best geplaatst om wat een van de meest onderschatte films van dit jaar zal blijken te zijn aan de boezem te drukken.