Nooit gedacht dat een film er mij zou kunnen van overtuigen dat er moet gesleuteld worden aan sommige regels van de spraakkunst. Ik wil me graag verduidelijken en heb het over de trappen van vergelijking. Neem nu het bijvoeglijk naamwoord plat. Niet in de zin van horizontaal maar wel in de betekenis van platvloers, laag-bij-de-gronds. Plat. Platter. Platst. Wanneer we de stijl en het type humor van Deuce Bigalow moeten typeren dan is de overtreffende trap nog onvoldoende om aan te geven hoe banaal en laagbijdegrond sommige scénes zijn die op je afkomen. je hebt dus plat - platter - platst en... dan pas Deuce Bigalow. Op het einde van de film is er zowaar iemand in de film die deze 83 minuten (!) perfect omschrijft als That's the grossest thing I have ever seen. Ahoewel de bulderende kerel rechts naast ons het hiermee niet eens zou geweest zijn en onmiskenbaar de dag van zijn leven beleefde.

De Kinepolis-operator vond het ook al niet interessant genoeg om even mee te kijken en liet zijn teeveetje storend snoeihard aanstaan zodat wie niet geïnteresseerd was in de film in zaal 6 bijna kon meeluisteren hoeveel Katrina-slachtoffers er al waren in New Orleans of hoe hoog het water er inmiddels stond... We hebben geen probleem met zwarte humor, schuine moppen, cynische grappen en directe of indirecte verwijzingen naar actuele gebeurtenissen, het belangrijkste is dat er kan gelachen worden natuurlijk. Maar wanneer de dame met de tracheotomie ten tonele wordt gevoerd dan kan je enkel maar hopen dat men nog enig fatsoen zal hebben bij de uitwerking van dit gegeven. Maar wij hadden de eerste Deuce-film niet gezien, anders hadden we beter geweten. Het stukje waarin de gesluierde vrouw als Tsjernobyl-nakomeling kennismaakt met de protagonist is zo mogelijk nog onbeschaafder en nauwelijks met woorden uit te drukken wanneer je verneemt wat onder het doekje schuilgaat. We dachten écht niet dat het nog onbeschofter en platvloerser kon maar wat gebeurt wanneer de dame een flinke neusbui krijgt is walgelijk. En wat we dan echt niet meer verwachtten was het samenkomen van de luchtpijpsnede en het vlezig aanhangsel van de dame in kwestie in een ongekende apotheose van wansmaak. Bah...

Of Rob Schneider (50 First Dates, The Hot Chick, Mr. Deeds) nog enig respect kan krijgen bij dit soort van 'crap' valt te betwijfelen maar dit is dan ook zijn ding. Anders is het gestemd met Jeroen Krabbé (Ocean's Twelve...) die zich liet overhalen door zijn zoon om mee te doen aan deze waardeloze film (nooit meer doen Jeroen, NOOIT meer doen!). Akkoord, als Nederlander in een film die zich grotendeels afspeelt in Amsterdam mocht/moest hij er wel bij zijn maar dan liefst niet als politieman die zich als moordverdachte plots op de bühne stort en er de gewapende strijd aangaat met de redder van de Gigolo's, gewapend met een... ach, moeten we nog doorgaan eigenlijk? Het enig lichtpuntje, weliswaar volledig overschaduwd en tenietgedaan door de meest wansmakelijke grappen van de laatste vijf jaar in een film, was er toch nog in de vorm van wat leuke en gevatte Irak-grappen. Heel direct en verre van fijnzinnig maar geslaagd...

We kunnen ons nauwelijks voorstellen dat je nu nog geïnteresseerd bent in de synopsis van de film maar aangezien dit één van de drie onderdelen is van elke Filmfreak-recensie komt die er toch nog... Wanneer Hicks, de gewezen pooier van Deuce, betrokken raakt in een onderzoek naar de moorden op de belangrijkste gigolo's van Europa kan hij enige hulp wel gebruiken. Daarenboven komt het verlaten van het land ook al goed uit voor Deuce en ondanks de verplaatsing naar het verre Nederland kunnen de twee elkaar toch omarmen voor ze even later bijna tot aan de knieën in het water staan in de boot met de naam 'Pimp of Da Sea' van Hicks. Hicks doet de verkeerde dingen op het verkeerde moment op de verkeerde plaatsen en de enige die zijn naam nog kan zuiveren is Deuce Bigalow. Die kan alvast beginnen met het bezoeken van de klanten van het laatste slachtoffer (bijgenaamd de 'Lullenman' of zoiets) om zo wat meer te weten te komen over de verdachte want die wordt gezocht onder het cliënteel van de leden van de 'European Union of Prosti-Dudes' ofte the 'Man-Whore-Society'.

Deuce Bigalow : European Gigolo werd geregisseerd door Mike Bigelow die deze film voor de rest van zijn carrière zal mogen vermelden als zijn langspeelfilm-regiedebuut. We hebben echt medelijden met de man. Deuce... werd opgenomen in Amsterdam maar er werd ook vijf dagen gefilmd in Malaga (Spanje) alst stand in locatie voor Malibu. Amsterdam is natuurlijk rijk aan historisch belangrijke plaatsen en dus waren de makers maar wat blij dat ze toestemming kregen om te filmen in het kasteel van De Haar (13e eeuw) waar de familie Van Zuylen later opgang maakte, de in 1828 gebouwde Artis Zoo, de Stadsschouwburg op het Leidseplein, de Waalse Kerk (1409 !), het Oost-Indisch Huis (1606), enz... Je zou nog gaan denken dat de film dan toch nog enige (historische) waarde zou kunnen hebben maar schijn bedriegt. Deuce Bigalow is een film die men beter niét had gemaakt, laat staan uitgebracht.